Grímur Atlason, framkvæmdastjóri Geðhjálpar, hjólar í mótmæli „hræddra Íslendinga“ á Austurvelli í gær. Hann segir Brynjar Barkarson, sem hélt þar tölu, hafa farið með samsærisþvælu og að hann virðist vera vel skólaður í nýnasisma.
„Í gær var haldinn fundur hræddra Íslendinga á túnblettinum fyrir framan Alþingishúsið – blettinum sem fyrrverandi forsætisráðherra kallaði „helgan stað“,“ segir Grímur í færlslu á samfélagsmiðlum. „Þangað mætti Binni tónlistarmaður og hélt ræðu sem samanstóð af furðulegri samsuðu af Tyrkjaráninu, vistarbandinu, glóbalistum, slövum, verndun íslenskrar tungu og góða fólkinu.“
Á hann þar við Brynjar Barkarson, úr hljómsveitinni Club Dub, sem hélt umdeilda ræðu á mótmælunum.
„Binni mætti til leiks í fótboltatreyju með númerinu 18 aftan á. Það kann að vera tilviljun en miðað við samsærisþvæluna sem málflutningur hans byggir á þá virðist hann nokkuð vel skólaður í nýnasisma. Merking tölunnar 18 ætti því að hafa verið honum kunnug. Þetta var fundur þjóðernissinna og þangað mætir maður ekki í búningi merktum 18 og halda að eftir því verði ekki tekið,“ segir Grímur.
Sakar hann Brynjar um að handvelja upplýsingar í málflutningi sínum. Líkt og kirsuber.
„Binni og félagar hafa talað mikið um ofbeldið sem fylgir útlendingunum og hvernig innviðir okkar, menning og tunga séu í stórkostlegri hættu. Binni talar um glæpina sem fylgi múslimum og vitnar þar í danska skýrslu sem fjallar um félagsleg vandamál í tengslum við innflytjendur,“ segir Grímur. „Hann minnist ekkert á þá staðreynd, sem kemur fram í dönsku skýrslunni, að þjóðerni eða trúarbrögð eru ekki breyturnar sem hækka tíðni glæpa. Það gera hins vegar siamssysturnar jaðarsetning og fátækt. Jaðarsettir hópar eru líklegri til að brjóta lög en þeir sem búa við félagslegt og efnahagslegt öryggi. Hvítir Nielsenar og Jørgensenar sem búa við fátækt á Brøndby strand eru þannig jafn líklegir að brjóta lögin og þeir heita Ahmadar og búa í Avedøre. Þetta eru staðreyndirnar sem Binni og samkoman á túnblettinum við Alþingishúsið tala ekkert um.“
Bendir hann á að íslenskt efnahagslíf sé keyrt á hugmyndum nýfrjálshyggju og útvistunnar. Það þýði að farandverkamenn flakki á milli landa og vinni störfin sem áður voru unnin af „Íslendingum“ og „Norræna kynstofninum“.
„Á Íslandi sjáum við þessi störf út um allt. Hjúkrunarheimili, fiskvinnsla, framleiðsla, iðnaður og hvers kyns þjónustustörf. Hingað kemur fólk og vinnur myrkranna á milli fyrir lúsarlaun og býr í rándýru leiguhúsnæði sem nær undantekningalaust er eitt herbergi í íbúð með öðrum í sömu stöðu. Þessir einstaklingar eru langoftast ekki hluti af vinnustað þar sem matartími er sameiginlegur og fólk borðar saman, það er engin árshátíðarferð, hittingur eftir vinnu, bleikur dagur á föstudögum eða mannauðsstjóri og líkamsræktarstyrkir,“ segir Grímur. „Þetta er hinn vinnumarkaðurinn og á honum eru innflytjendur og fátækir Íslendingar. Hann hefur gert nokkra sterkefnaða Íslendinga, sem geta rakið ættir sínar í Íslendingabók aftur til Snorra Sturlusonar, enn ríkari.“
Nefnir Grímur að Brynjar hafi tengsl við fjölskyldu sem eigi mörg fyrirtæki. Á hann þar við að Brynjar er tengdasonur Bjarna Benediktssonar, fyrrverandi ráðherra.
„Sum þessara fyrirtækja byggja nær alla sína starfsemi á innfluttu vinnuafli. Auður eigendanna og vöxtur hans tengist þannig með beinum hætti kennisetningum nýfrjálshyggjunnar,“ segir Grímur. „Megin galli þessarar hugmyndafræði er að hún varpar allri ábyrgðinni, á þeim umfangsmiklu neikvæðu samfélagslegu vandamálum sem henni fylgja, á samfélagið og hið opinbera. Gróðinn er einkavæddur en neikvæðar afleiðingar eru ríkisvæddar. Hún ber langmesta ábyrgð á þeim félagslega vanda sem farandverkamenn og einstaklingar í leit að betra lífi búa við á Íslandi í dag og víða þar sem trúarbrögð hennar eru í heiðri höfð: “Arðurinn er minn en vandinn er alfarið ykkar!”“
Að lokum nefnir Grímur að sorglegt hafi verið að sjá fólk hlusta á þetta í gær.
„Að fjöldi fólks hafi mætt á túnblettinn og klappað fyrir þessu fjandsamlega samsærissulli Binna í treyju merktri AH er í senn bæði sorglegt og skelfilegt. Vandi íslenskt samfélags verður ekki leystur með lygum og skautun. Okkar eina svar er að skila ábyrgðinni til þeirra sem bera hana og hætta að mæta í kirkju hinnar heilögu nýfrjálshyggju. Einstaklingshyggjan er bensín sundrungar og eyðileggingar samfélagsins. Það geta Binni og fylgismenn hans lesið í dönsku skýrslunni góðu,“ segir hann.
