Geðlæknirinn Óttar Guðmundsson skýtur föstum skotum á Eirík Röngvaldsson, prófessor emeritus í íslenskri málfræði, í bakþönkum Fréttablaðsins. Telur hann að Eiríkur hafi lagt blessun sína yfir þágufallssýki og enskuslettur. Eiríkur hefur nú svarað þessum skrifum og bendir á að það sé mikilvægt að hafa það í huga að unga fólkið, sem oftast sé skotmark málfarsumræðunnar, sé hvatt til að nota tungumálið og að það fái að gera það með þeim hætti sem því er eðlilegt. Það sé unga fólkið sem taki við keflinu og gagnrýni sé ekki líkleg til að efla áhuga þeirra á málinu. 

Óttar skrifar í bakþönkum að þegar hann var yngri hafi lífið einkennst af óþolinmæli og hann hafi alltaf verið hneykslaður eða móðgaður og sífellt á hraðferð. Þetta óþol hafi farið vaxandi með aldrinum.

„Ég nenni til dæmis ekki lengur að lesa langar færslur um þingkonuna í Valspeysunni eða drykkjuraus Framsóknarmanna á Búnaðarþingi. Drýldnar kenningar fyrrum forseta lýðveldisins um eðlilegar ástæður fyrir fjöldamorðunum í Úkraínu og hugleiðingar stjórnmálafræðinga um skoðanakannanir falla í þennan sama flokk.“

Óttar skrifar að hann hafi nýlega séð á RÚV „íslenskufræðing“ ræða nýútkomna bók sína. „Ég flýtti mér að skipta yfir á umfjöllun um heimaslátrun á annarri stöð í óþolinmæðiskasti.“

Óttar segir að í starfi sínu hitti hann mikið af fólki sem sé vart mælandi lengur á íslensku.

„Ensk orð og orðatiltæki eru því tamari en móðurmálið. Margir harma þetta en þessi íslenskufræðingur segir að um eðlilega þróun tungumálsins sé að ræða. Hin fræga þágufallssýki hljómar sem hunang í hans eyrum og ber vitni um aðlögunarfærni málsins.“ 

Óttar segir að RÚV hafi alveg gefist upp gagnvart enskuslettum og beygingarvillum og finnst honum skrítið að :

„íslenskufræðingur skuli reka flóttann og segja málvillur vera ásættanlega og eðlilega þróun. 

„Það er athyglisvert að höfundur Bakþanka skipti yfir á aðra stöð um leið og farið var að tala um bók mína. Hann hafði sem sé engan áhuga á að hlusta á þau rök sem ég hafði fram að færa og gerir mér þess vegna upp skoðanir – og er svo sem ekki einn um það. Ég hef aldrei mælt því bót að nota ensk orð og orðatiltæki í íslensku – þvert á móti hef ég iðulega gert athugasemdir við enskunotkun, bæði á þessum vettvangi og annars staðar (m.a. í bókinni sem bakþankahöfundur vildi ekki heyra kynnta).“

Eiríkur segir að vissulega megi ýmsilegt betur fara í umgengni fólks við tungumálið og þannig hafi það alltaf verið.

„En sífellt tal um „undanhald“ íslenskunnar er ekki til annars fallið en skapa neikvætt viðhorf til málsins, sérstaklega meðal unglinga sem oftast eru skotmarkið í þessari umræðu. Haldið þið að það sé upplífgandi fyrir unglinga að sjá sífellt og heyra talað um að þau kunni ekki íslensku, mál þeirra sé uppfullt af enskuslettum og beygingarvillum, orðfærið fátæklegt o.s.frv.? Er þetta líklegt til að efla áhuga þeirra á málinu og fá þau til að þykja vænt um íslenskuna?“

Eiríkur nefnir að það sé unga fólkið sem muni taka við keflinu af eldra fólkinu, fólki á borð við Eirík sjálfan sem og Óttar. Því eigi að hvetja ungt fólk til að nota málið sem mest og þá með þeim hætti sem er því eðlilegt.

„Bakþankahöfundur nefnir „hækkandi aldur og geðvonsku“ sem ástæðu fyrir óþoli sínu fyrir „undanhaldi“ íslenskunnar. En það er ekkert náttúrulögmál að óþol og skortur á umburðarlyndi fylgi hækkandi aldri. Við gamlingjarnir erum ekki eilíf og það er unga fólkið sem tekur við keflinu af okkur. Reynum að skilja það og málfar þess, hvetjum það til að nota málið sem mest – á þann hátt sem því er eðlilegt. Íslenska þess er kannski ekki eins og okkar íslenska, en hún er ekki heldur eins og íslenskan sem foreldrar okkar, afar og ömmur töluðu. Það er bara allt í lagi. Það er samt íslenska.“