„Ofsahræðsla og ábyrgðarleysi er það sem mér finnst einkenna aðgerðir íslenskra stjórnvalda þessa dagana. Ábyrgðarleysi, þar sem stjórnvöld fara í einu og öllu að ráðum æviráðinna embættismanna og munu ávallt geta fríað sig allri ábyrgð á afleiðingum aðgerðanna með því að benda á að þau hafi farið að ráðum sinna bestu sérfræðinga. Ofsahræðslan sést best á nýjasta útspili þeirra varðandi landamæri.“
Svona hefst pistill sem Brynleifur Sigurlaugsson húsasmíðameistari skrifar en pistillinn birtist í Morgunblaðinu í dag. Í pistlinum fer Brynleifur yfir ferðir sínar til annarra landa þar sem reglur voru mun vægari en hér á landi. „Í janúarbyrjun flaug ég til Hollands, þar var höfðað til almennrar skynsemi um að fólk sætti sóttkví ef það fyndi til einkenna Covid og færi sjálviljugt í próf,“ segir hann.
„Þaðan flaug ég til Nairobi í Kenya. Til að komast um borð í vélina þangað þurfti ég að framvísa neikvæðu PCR-prófi, ekki eldra en 96 klst. gömlu. Þegar til Kenya var komið var lífið nánast eðlilegt, fólk þvoði sér um hendur áður en það fór í verslanir og var stöku sinnum einnig hitamælt. Annars gekk lífið að mestu sinn vanagang og grímunotkun var ekki beint tekin hátíðlega.“
„Ekki beðið um nein skjöl eða fólki skipað í sóttkví“
Tveimur dögum áður en Brynleifur hélt aftur til Hollands var tekin upp ný regla. „Til þess að komast inn í landið þyrfti neikvætt próf, ekki eldra en 72 klst. Það var tekið í Nairobi án vandræða og sýnt þungvopnuðum lögreglumönnum á Schipol við komu þangað. Einnig ber að nefna að til að komast inn á alþjóðaflugvöllinn í Nairobi þurfti sama próf. Síðan var flogið til Íslands í „hefðbundna“ skimun, fimm daga sóttkví og aðra skimun,“ segir hann.
Eftir það fór hann til Lettlands, hann þurfti PCR-próf sem mátti ekki vera eldra en 72 klukkustunda gamalt til að komast þangað „Engin sóttkví eða aðrar hindranir þar. Eftir vikudvöl þar flaug ég á Schipol aftur og til að komast þangað þurfti PCR-próf ekki eldra en 72 klst. ásamt skyndiprófi sem var tekið á flugvellinum í Riga. Þegar til Schipol var komið var ekki beðið um nein skjöl eða fólki skipað í sóttkví, heldur aftur höfðað til skynsemi fólks.“
Því næst ók Brynleifur um Holland, Þýskaland og til Póllands og til baka án nokkurra vandræða. En þegar að heimförinni var komið voru komnar nýjar reglur um komu til Íslands. „Nýjar reglur segja mig eiga að mæta með PCR-próf til að geta flogið til Íslands, þar við lendingu á ég að taka annað, sitja svo heima í fimm daga og taka að lokum þriðja prófið hvort sem ég finn til einkenna eður ei. Að það skuli ekki vera nóg að taka þetta próf fyrir brottför til Íslands og halda sig svo til hlés fram að öðru prófi sem væri fimm dögum síðar skil ég engan veginn.“
„Það er gangur lífsins“
Brynleifur vill meina að hér á landi sé um að ræða ofsahræðslu og hamfarablæti þegar kemur að kórónuveirunni. „Þetta er komið út í algjöra þvælu og virðist helst miða að því að halda hinum ofsahræddu rólegum á meðan flestri atvinnustarfsemi blæðir hægt en örugglega út. Að láta embættismenn, sem að mínu mati veljast oftast í þau störf vegna getuleysis til að vinna á almennum markaði, greindarskorts, og hafa oftast ekki snefil af verksviti, setja reglur sem síðan kemur algjörlega ábyrgðarlaus ráðherra, sem þeir eru allir, alltaf á Íslandi, og samþykkir ávallt allt án athugasemda, er galið!“
Brynleifur segir að auðvitað hafi fólk hér á landi veikst en að það sé gangur lífsins. „Fólk hefur einnig látist. Það er líka gangur lífsins. En ég hef ekki rekist á eina einustu grein eða viðtal við neinn úr þeim yfirgnæfandi meirihluta sem hefur veikst lítillega af Covid og náð sér, eingöngu fréttir af fárveiku fólki,“ segir hann.
„Skítt með Jón og Gunnu“
Brynleifur segir að samfélagið hér á landi hafi verið lagt í rúst að tilefnislausu. „Íslenska þjóðin, mestöll, gapir af hamingju, nú skal landinu lokað og auðvitað skiptir engu máli þó að sú atvinnugrein sem fyrir rúmu ári skapaði helming alls gjaldeyris sem kom til landsins svelti, þau voru jú búin að græða svo svakalega fyrir Covid,“ segir hann.
„Skítt með Jón og Gunnu sem voru nýbúin að leggja aleiguna í lítið krúttlegt gistihús eða veitingastað. Þau skipta engu því ríkið reynir að bjarga því sem bjargað verður. Það er eins og meirihluti þjóðarinnar haldi að ríkið sé peningauppspretta, þaðan renni endalaust fjármagn þegar á þarf að halda. Eitthvað á hljóðið eftir að breytast þegar skattahækkanir og Covid-kostnaðurinn leggst á skattgreiðendurna, niðurskurður á allri þjónustu og velferðarkerfinu í heild sinni.“
