Páll Kristinn Pálsson er höfundur skáldsögunnar Ósk sem er ellefta bók hans. Spurður um efni bókarinnar segir Páll Kristinn: „Þetta er þroskasaga manns sem veikist alvarlega á fertugsaldri og þegar hann horfist í augu við þá staðreynd að hann muni hugsanlega deyja vaknar hjá honum löngun til að börnin hans viti hvaða manneskju hann hefur haft að geyma innra með sér. Þau eru of ung til að skilja um hvað málið snýst og því hefst hann handa við að skrifa ævisögu sína sem þeim er ætlað að lesa þegar þau hafa öðlast tilhlýðilegan aldur og þroska.

Ég fékk hugmyndina að bókinni árið 1999 eftir að ég frétti að æskufélagi minn væri byrjaður í kynleiðréttingarferli og farinn að taka kvenhormóna. Þá fór ég að hugsa hvað það hlyti að vera erfitt að vera innra með sér annað kyn en maður er út á við. Það er þessi klemma sem er viðfangsefni bókarinnar. Bókin spannar 30 ár í lífi aðalpersónunnar, árin 1964 til 1994, og er þroskasaga í breiðum skilningi.“

Þú segist hafa fengið hugmyndina árið 1999 og bókin kemur út árið 2016, þannig að þú hefur verið lengi að skrifa hana.

„Ég var að vinna þessa bók af og til frá 1999. Það eru sautján ár frá því ég fékk hugmyndina þar til bókin kom út. Ég skrifaði einnig aðrar bækur í millitíðinni, tvo krimma með Árna Þórarinssyni, vini mínum, eitt smásagnasafn, kvikmyndahandrit og ýmislegt annað. Ástæðan fyrir því að það tók mig svo langan tíma að skrifa þessa bók er fyrst og fremst sú að efnið er flókið og ég hef ekki mikinn tíma aflögu til skrifta. Ég starfa sem blaðamaður og kvikmyndagerðarmaður og skrifa skáldskap í frístundum.“

Lagðistu í rannsóknir við vinnslu þessarar bókar?

„Já, ég gerði það. Ég ræddi við áðurnefndan kunningja minn og fleiri manneskjur sem hafa farið í kynleiðréttingu og las ógrynni af bókum um þetta efni. Á þeim árum sem ég vann að bókinni breyttust aðstæður. Þegar ég byrjaði á bókinni var lítil sem engin umræða um málefni transfólks í þjóðfélaginu en síðan fóru að koma út bækur um þetta efni. Þá fannst mér um tíma að ég væri að skrifa um það sem aðrir væru búnir að fjalla um, þótt ég væri ekki að skrifa um kynleiðréttingarferlið sem slíkt með öllum þeim erfiðleikum sem því fylgir. En smám saman hætti það að skipta máli og sagan fór að lifa sínu eigin lífi.“