Valgerður var heima hjá vinkonu sinni þegar pabbi vinkonu hennar varð skyndilega bálreiður yfir frétt í sjónvarpinu um að barnaníðingur hefði verið sýknaður.
Í kjölfarið fóru þær vinkonurnar að tala saman um málið og hafði Valgerður ekki hugmynd um hvað misnotkun væri eða hvað það væri að fara yfir kynferðisleg mörk einhvers. Vinkona hennar útskýrði þetta fyrir henni.
„Ég sagði: „Er það? Skrýtið, þetta er alltaf gert við mig.“ Hún missti andlitið,“ segir hún.
Vinkona hennar hvatti hana til að segja móður sinni frá, en Valgerður hikaði og fannst þetta ekki stórmál. „Þetta var bara eins og að borða seríós fyrir mér. Það var ekkert talað um þetta og maður var ekkert látinn vita [að þetta væri rangt]. En þetta var himnasending fyrir mig, að þetta hafi komið í fjölmiðlum. Það er fjölmiðlum að þakka að ég hafi fattað þetta. En ég sópaði þessu undir teppið. Þetta var ekki svona alvarlegt en vinkona mín ýtti í mig og sagði að ég þurfti að láta vita. En við fluttum tveimur mánuðum seinna.“
Valgerður hugsaði ekki meira um þetta fyrr en frænka hennar kom í heimsókn í sveitina.
„Ég spurði: „Er verið að misnota þig?“ Hún svaraði neitandi. Ég sagði: „Í alvöru, er þetta ekki eitthvað sem gerist fyrir alla.“ Ég hélt í alvörunni að þetta væri eðlilegt. Enda var ég ansi ung þegar þetta byrjaði. Ég er fyrst með minningar [um misnotkun] þar sem ég er fjögurra til fimm ára gömul,“ segir hún.
Frænkurnar fóru þá til móður Valgerðar og sannleikurinn komst upp á yfirborðið.
„Mamma fékk náttúrulega nett taugaáfall en á þessum tíma var ekki áfallahjálp. Þetta var árið 1998, þannig þú hoppaðir ekkert á netið og googlaðir eða neitt, og þetta var helgi þannig hún gat ekkert leitað sér upplýsinga neins staðar. Og þjóðfélagið einhvern veginn ekki í tengingu við þetta. En svo fengum við símtal, því mamma fór með þetta lengra, og það átti að taka einstaklinginn í yfirheyrslu en hann var ekki heima. Konan hans var heima og lögreglan lét vita af hverju hún væri þarna og konan lét manninn vita þegar hann kom heim hvert hann þyrfti að fara. Hann fór og framdi sjálfsvíg.“
Maðurinn svipti sig lífi áður en hann var yfirheyrður. „Sem var eiginlega versti parturinn, því ég kenndi mér um að hafa drepið mann í ansi mörg ár.“
Valgerður segist vita til þess að hún sé ekki eini þolandi mannsins. „Ég upplifði að mér væri trúað en: „Hvar er sönnunin?“ Þannig ég fór að leita […] Ég þurfti að kafa vel ofan í æskuna mína, augnablikin, lesa mikið í aðstæður og mætti segja að þetta hafi verið rannsóknarvinna sem ég fór í. Við erum ansi mörg sem erum [þolendur hans].“
Valgerður nafngreinir ekki manninn en segir að hann hafi tengst henni fjölskylduböndum en ekki verið blóðtengdur henni.
Hún ræðir þetta nánar í nýjasta þætti af Fullorðins sem má horfa á hér.
