Candice Aþena Jónsdóttir skrifar: 

Sjálfshatur, höfnun og skömm eru ekkert grín. Ég er ennþá í brotum eftir að hafa stigið út úr ofbeldissambandi og finnst ég ekki geta lifað eðlilegu lífi.

Ég var lengi í ofbeldissambandi. Sambýlismaður minn var virkur í fíkn alla daga og því ónýtur og týndur sjálfur. Ég gerði allt til að láta honum líða betur en á meðan gleymdi ég sjálfri mér. Ég vildi vernda hann og vera til staðar fyrir hann hvað sem á dyndi.

Svo kom að því að allt sprakk upp í loft. Við vorum í partí sem við áttum ekki erindi í, ég segi að ég vilji fara heim og vil að hann komi með mér. Hann neitar því og allt er í móðu í vitund minni þar til ég ranka við mér uppi á spítala, eftir tvö föst hnefahögg í andlitið frá honum.

Ég lék samt leikritið áfram einhvern tíma. Laug að öllum að það hefði verið útlendingur sem hefði slegið mig. En smám saman fékk ég kjark til að stíga út úr sambandinu og núna hef ég öðlast kjark til að horfast í augu við sannleikann.

Núna er ég laus úr þessu sambandi en sálin er enn í molum. Það mun taka tíma að púsla henni saman aftur, en ég gefst ekki upp og er ákveðin í að leita mér hjálpar og umfram allt vera ófeimin að segja sögu mína og horfast í augu við sannleikann.

Sem trans kona vil ég segja að allir eiga skilið virðingu og að lifa án ofbeldis. Ég hvet alla sem eru í ofbeldissamböndum að stíga úr úr þeim og leita sér aðstoðar.