Guðmundur T. Sigurðsson horfir á björtu hliðarnar þótt COVID hafi stundum hamlað honum frá að heimsækja ástkæra eiginkonu sína til 64 ára á hjúkrunarheimilið.
Á tímum COVID-19 hafa flestir glímt við þá áskorun að halda daglegu lífi í föstum skorðum þrátt fyrir takmarkanir á félagslegum samskiptum. Í Árskógum í Reykjavík býr fjöldi eldri borgara sem hafa ekki farið varhluta af þeim samfélagslegu breyting- um sem hafa orðið síðan í vor. DV tók þrjá íbúa þar tali sem reyna markvisst að horfa á björtu hliðarnar og luma jafnvel á ráðum sem aðrir geta tekið sér til fyrirmyndar. Guðmundur er einn þeirra.
„Ég er almennt með það létt skap að þetta hefur ekki haft of mikil áhrif á mig. Ég er ekkert að velta mér upp úr neinum leiðindum,“ segir Guðmundur T. Sigurðsson, fyrrverandi sjómaður, sem býr í íbúðum eldri borgara að Árskógum.
Nýr fiskur í uppáhaldi
Guðmundur er 85 ára, nánast blindur og býr einn eftir að eignkona hans flutti á hjúkrunarheimilið Skógarbæ fyrir örfáum árum. Hann getur nú heimsótt hana reglulega en COVID hefur sannarlega sett sitt strik í reikninginn á síðustu mánuðum. „Nei, ég hef ekki mátt heimsækja hana allan tímann. Það hefur verið dálítið niðurdrepandi því við höfum verið saman í 64 ár og erum orðin mjög samtvinnuð, sérstaklega nú á efri árum,“ segir hann.
Sem stendur liggur allt félagsstarf á svæðinu niðri og matsalan er lokuð en þangað hefur Guðmundur sótt, ekki síst til að fá félagsskap. „Ég reyni núna að vera duglegur að elda sjálfur. Ég hef keypt svolítið af tilbúnum réttum sem hægt er að setja í örbylgjuofninn en allra best finnst mér að fá nýjan fisk og við erum svo heppin að það er mjög góð fiskbúð hér í Mjóddinni.“
Hann viðurkennir að ástandið hafi haft þau áhrif að hann er ekki alveg jafn duglegur að fara út að ganga og áður. „Maður koðnar svolítið niður þegar maður er svona einn og verður stundum latur, sérstaklega þegar það liggur ekkert fyrir þegar maður vaknar á morgnana,“ segir Guðmundur en áður vaknaði hann alltaf á föstum tíma til að taka þátt í skipulagðri dagskrá.
Góður hópur afkomenda
Hann reynir þó alltaf að líta á björtu hliðarnar og hefðbundinn dagur er nú í nokkuð föstum skorðum. „Ég fæ mér að borða í hádeginu, fer út í Skógarbæ eftir hádegi þar sem ég hitti konuna mína og fæ mér kaffisopa. Eftir það geng ég oft í búðina og þríf aðeins heima.“
Guðmundur segist ekki finna mikinn mun á heilsunni þó göngutúrunum hafi fækkað en óneitanlega hafi það áhrif að geta ekki hitt fólk í matsalnum. „Það er lítið af fólki á ferli hér í húsinu,“ segir hann.
Þá hefur Guðmundur verið duglegur að hringja í vini og vandamenn. „Við hjónin eigum líka stóran hóp af afkomendum sem við erum í góðu sambandi við.“ Síðustu ár hafa þau verið hjá dætrum sínum til skiptis á aðfangadag og hann reiknar ekki með að það verði breyting á nú. Á jóladag er síðan hefð að borða hangikjöt og hafa afleggjararnir þá jafnvel komið í Árskóga að borða. „Það er einfalt að elda hangikjötið,“ segir hann æðrulaus.
Greinin birtist fyrst í helgarblaði DV 27. nóvember.
Sjá einnig:
Það fyrsta sem ég geri á morgnana er að segja við sjálfa mig að þetta verði góður dagur
