Fyrir 100 árum voru jarðarbúar 2 milljarðar. Voru Evrópubúar, er þar átt við vestari hlutann, 500 milljónir. 25% jarðarbúa. Verulegur hluti.
Nú eru þessar tölur 8,0 milljarðar jarðarbúa, en Evrópubúum hefur ekki fjölgað. Eru enn 500 milljónir. Hlutfallið er komið niður í 6%.
Um næstu aldamót er talið, að jarðarbúar verði komnir í 11-12 milljarða, en ekki er búizt við, að Evrópubúum fjölgi. Þeir verða því aðeins 4% jarðarbúa um næstu aldamót.
Á sama tíma er Evrópa miðstöð góðs siðferðis, mannréttinda, virðingar við jörðina, velferðar, frelsis og öryggis. Er ljóst, að margur maðurinn í Asíu, Afríku eða S-Ameríku muni renna hýru auga til Evrópu og þeirrar farsældar og þess öryggis, sem hér má finna.
Þessi staða er nú þegar komin upp í formi flóttamanna frá Miðausturlöndum, Asíu og Afríku, svo að ekki sé talað um Úkraínumenn, sem reyndar eru að flýja innan Evrópu, en vilja ekkert frekar, en verða hluti af hinni eiginlegu Evrópu, ESB.
Enn eru þetta mest einstaklingar, sem eru að flýja stríðshörmungar, atvinnuleysi, fátækt, vonleysi og ófrelsi. Ekki öflug lið eða skipulegar fylkingar trúarhópa eða árásargjarnra þjóða eða kynþátta.
Mannkynssagan einkennist af baráttu um auðæfi, land og kosti þess, völd og trúarbrögð. Þrátt fyrir viðleitni til samskipta og samstarfs á grundvelli skilnings og samhjálpar, er hætt við, að mannkynssagan endurtaki sig.
Eitt er sjálfsbjargarhvöt manna og leit að betra lífi, annað er valda- og yfirráðasókn valdagráðugra þjóðarleiðtoga og ofstækisfullra trúarleiðtoga í heimi dvínandi lífsgæða. Pútínar og Trumpar framtíðarinnar.
Það væri ótrúleg grunnhyggja, ef við, Evrópubúar, héldum, að við gætum setið að mannréttindum okkar, allsnægtum og öryggi, í ró og friði, meðan að aðrir hlutar mannkyns svelta, líða og þjást, og, að þeir, sem eiga undir högg að sækja, muni einfaldlega nema staðar við línu á landakortinu.
Til eru þeir menn, sem halda, að Evrópa sé bezt komin í uppskiptingu og ágreiningi. Það er hryggilegt, að líka íslenzkir forystumenn skuli, vegna þjóðernishyggju sinnar og einstrengingsháttar, aðhyllast og beinlínis styðja þessi sjónarmið og tilraunir til niðurrifs og uppskiptingar Evrópu.
Brexit-sinnar, sem fyrir mér eru upplausnar- og niðurrifsmenn, eru hér alls staðar á ferð. Líka í of stórum stíl á Alþingi.
Skyldu þeir skilja ábyrgð sína og hugleiða velferð og öryggi barna sinna? Heimóttarskapur er erfiður andstæðingur.
Til að tryggja hagsmuni og öryggi Evrópu, þarf þetta til að koma:
Vettvangur fyrir þetta lífsnauðsynlega samstarf og aðgerðir er vitaskuld Evrópusambandið, ESB, sem, Guði sé lof, er komið vel á veg með að friða, sameina og styrkja Evrópu, viðskiptalega og efnahagslega, og sér nú þörfina og hefur tekið stór skref til hernaðarlegrar styrkingar aðildarríkjanna og þar með sjálfstæðis Evrópu.
Menn hafa talið, að NATO myndi tryggja hagsmuni Evrópu og varnir, en, því miður hafa Evrópubúar treyst um of á hernaðarmátt Bandaríkjanna og þar með vanrækt sjálfstæðar varnir sínar og hernaðarmátt Evrópu sjálfar.
Úr þessu er nú loks verið að bæta, reyndar í stórum stíl, svo kaldhæðnislegt, sem það er, þökk sé Pútín.
Sagan sýnir, að Bandaríkin hafa lítinn raunverulegan sigurmátt á erlendri grund, þegar á reynir:
Illa vopnaður bændaher rak þá út úr Víetnam, nánast eins og halaklippta hunda, þrátt öll þeirra gjöreyðingarvopn.
Ekki gekk vel í Kóreu heldur, og ekki er árangurinn skárri í Afganistan, Írak eða Mið-Austurlöndum.
Gjöreyðingarvopn hafa fælingarmátt, en stríð vinnast ekki með þeim – með þeim tapa allir – stríð vinnast aðeins, ef yfir höfuð er hægt að tala um vinning og sigur í stríði, með hefðbundnum hernaði.
Erfitt verður mikið að treysta á þá klofnu þjóð, sem Bandaríkjamenn eru, eftir að hún kaus sér Donald Trump sem forseta, í annað sinn, en búast má við, að annar hans líka, óútreiknanlegur sýndarmennskupési, hrokagikkur og óheilindamaður, kannski J.D. Vance, með America-First-stefnu, muni komast þar aftur til valda.
