Ég var á fundi á dögunum um framtíð Reykjavíkurflugvallar. Ingólfur Arnarson og kona hans Hallveig Fróðadóttir voru fulltrúar Reykjavíkur en aðrir á fundinum voru nokkrir valinkunnir höfðingjar utan af landi eins og Egill afi minn Skallagrímsson, Grettir sterki, Jón Arason biskup og Hallgerður langbrók og Bergþóra frá Bergþórshvoli. Allir þessir fulltrúar landsbyggðarinnar voru sammála um það að flugvöllur skyldi standa í Vatnsmýrinni um aldur og ævi. Leiðin til Reykjavíkur væri löng og erfið og hagkvæmast væri að taka flugið og lenda í túnfætinum hjá Ingólfi og Hallveigu. Stjórnsýslan, sjúkrahúsin og skemmtilegustu verslanirnar væru í Reykjavík svo að samgöngur við höfuðstaðinn yrðu að vera greiðar. Í raun ætti að vera þyrluþjónusta frá flugvellinum í helstu stjórnarskrifstofur, spítalann og Kringluna fyrir íbúa dreifbýlisins. Fólk gæti stigið út úr áætlunarflugvélinni og beint upp í þyrlu til fara á áfangastað. Þannig kæmist fólk fram hjá endalausum umferðatöfum á götur bæjarins.

Þetta utanbæjarfólk var sammála um skaðsemi Reykjavíkur fyrir allt daglegt líf í landinu. „Borgin er siðspillandi,“ sagði Grettir sterki dapurlega, „en ég þarf að heimsækja borgina reglulega til að kaupa mér eiturlyf og fá mér tattú.“ Jón Arason sagðist fljúga frá Sauðárkróki til Reykjavíkur til að hitta nýja biskupinn og fara á fundi í kvæðamannafélaginu Iðunni. Hallgerður og Bergþóra fóru vikulega til Reykjavíkur til að stjórna hlaðvarpsþætti um valdeflingu kvenna. Egill afi vildi helst fljúga frá Borgarnesi til að hitta þvagfæralækni og fara á AA fundi. Þeir sögðu að helvítis Reykjavíkurpakkið hefði enga lögsögu yfir flugvellinum.

Fundurinn endaði með því að Egill og Grettir lömdu Ingólf og Hallveigu til óbóta og sögðu að flugvöllurinn yrði aldrei færður úr stað. Að því búnu fóru þeir saman í leigubíl í vafasamt partý í Valshverfinu við Hlíðarenda til að fá sér ofskynjunarefni og spila félagsvist. Ingólfur og Hallveig fóru aftast í löngu röðina á Bráðamóttökunni í Fossvogi og skömmuðust sín fyrir að vera til.