Stundum hefur verið sagt að pólitíkin vigti sig einna best í afleiðingunum af eigin verkum. Og þegar innviðir landsins eru að þrotum komnir, eftir að afturhaldssöm hægrimennska hefur stjórnað landinu á svo til öllum köflum lýðveldissögunnar, er ekki úr vegi að spyrja, hvort því óralanga valdaskeiði hafi fylgt eitthvert vit.
Þess þá heldur er athyglisvert að fylgjast með nýjum þingmönnum Sjálfstæðisflokksins í pontu Alþingis á síðustu mánuðum, en þeir lýsa því sem meiriháttar hneykslan og svívirðu hvernig komið er fyrir þjóð sinni. Þar megi allt heita í rjúkandi rúst, hvert svo sem litið er, og það eigi jafnt við um heilbrigðismál, skólamál, vegamál og virkjanagerð. Og hvað það eigi að þýða að ný stjórnvöld hafi ekki kippt öllu því arna í liðinn – á hálfu ári eða svo, því heiti hún ekki verkstjórn!
Þetta er í besta falli neyðarleg pólitík. Fyrir nú utan að vera fullkomlega óábyrg.
Ástæða alls þessa – og það er löngu vitað – er að einörð hægrimennska gerir ekki ráð fyrir samfélagi, og hefur raunar aldrei gert. Hún vill ráða sér sjálf. Gróði þeirra mestu græði sár þeirra minnstu. Til þess séu brauðmolarnir af gnægtaborði kapítalsins að alþýðan hafi eitthvað smotterí að éta.
Gott og vel. Þetta er sjónarmið. Og þetta er auðvitað stjórnmálastefna. Vilji menn fylgja henni út í ystu æsar er það gott og vel. Ísland sé samsafn einstaklinga þar sem hver olnbogar sig sem best hann getur, og þeir ríkustu hafi það best. Þar sé komið réttlátt og sanngjarnt kerfi sem skapi mestu verðmætin.
Fyrir liggur aftur á móti að öll best heppnuðu samfélög í heimi hér fylgja sígildri jafnaðarstefnu. Og það er vitaskuld vegna þess að þau vilja gefa sem flestum tækifæri – og helst öllum. Það merkir að blómið breiðir úr sér á alla kanta. Fyrir vikið eru þar komin friðsælustu, öruggustu, menntuðustu og heilsusamlegustu þjóðlöndin. Þau hin, sem ala á ójöfnuði, eru aftur á móti klofin í herðar niður.
„Hægrimenn eru nefnilega á því, enn þann dag í dag, að „opinbert fé“ sé ekki til, og halda því jafnframt fram að „þjóð getur ekki átt neitt.“
Við eldhúsdagsumræður á Alþingi í vikunni, sem er að líða, mátti heyra að hægrimennskan á Íslandi lætur sér ekki segjast. Hún heldur áfram að tala inn í þrengsta hóp sinn – og enda þótt andstæðingum íhaldsaflanna sé sérstakur hagur að því, er æði merkilegt að heyra hvað hún forherðist í afstöðu sem langflestir landsmenn hafa ímugust á. Og vilja ekki sjá.
Töfraorðin eru sem fyrr Thatcher og Reagan. Gamlir og fallnir foringjar sem töluðu einstaklinginn upp en samfélagið niður. Þau skötuhjúin eru barmmerkið sem borið er af stolti.
Hægrimenn eru nefnilega á því, enn þann dag í dag, að „opinbert fé“ sé ekki til, og halda því jafnframt fram að „þjóð getur ekki átt neitt.“ Og til að bæta um betur er „ekkert til sem heitir þjóð.“
Þeir einu sem byggi Ísland séu einstaklingar. Og þá helst þeir sem hafi það gott. Hagur öryrkja og aldraðra í huga svona fólks er í besta falli gjaldaliður sem sé kerfinu ofviða. Inngilding Samnings Sameinuðu þjóðanna um réttindi fatlaðs fólks sé öðru fremur íþyngjandi. Skítt með réttinn, því hann kostar bara allt of mikið, og ekki liggi fyrir tölur og greiningar.
Með sömu rökum er ráðist á uppbyggingu óhagnaðardrifinna húsnæðisfélaga. Markaðurinn eigi að sjá um þetta. Og svei öllu sem kallast getur leiguþak, sem alþekkt er víða um jarðir álfunnar, því ekki megi setja bönd á gróðamöguleikana. En til að afhjúpa eðli sitt í þessum efnum skal nú kæra svona jöfnuð út fyrir landsteinana. Lækkun húsaleigu verði að kallast lögbrot.
Með öðrum orðum, heilbrigðari húsnæðismarkaður sem temprar verð, sé sjúklegur.
„Þjóðin á ekki neitt,“ er endurtekið leiðarstef íslenskra íhaldsafla. Það bergmálaði úr sölum Alþingis við Eldhúsdagsumræðurnar þar sem hægrimenn voru á flótta frá gömlum kjósendum sínum. En ekki er vitað hvort sú ferð verði til nokkurs fjár.
