Það er ekki örgrannt um að umræða um framhald hvalveiða hefur gnæft yfir önnur mál í þjóðfélagsumræðu undanfarið.

Það er svo sem varla nema von. Hvalket og spik er eftirsótt víða um heim og slegist um hvern bita ef marka má harðfylgið sem fyrirsvarsmaður Hvals hefur uppi fyrir veiðunum. Á sveif með honum hefur svo heill stjórnmálaflokkur snúist og mætti halda að þjóðarhagur sé að veði. Þegar grannt er skoðað er líklegra að fjárhagur þess flokks sé einn að veði.

Reyndar þykir Svarthöfða fullyrðingar um mikilvægi hvalveiða stingi í stúf við þá staðreynd að afkoman af þessari starfsemi er ekki upp á marga fiska og kjet og spik standa í stæðum í frystihúsi í Hafnarfirði því fáir finnast sem vilja leggja sér þetta til munns, jafnvel þó í fjarlægum löndum séu.

Þeir sem hafa haldið uppi sjónarmiðum verndunar og eru áhugamenn um viðgang hvalastofnsins hafa átt við ramman reip að draga. Hafa þurft að svelta sig heilu hungri og hanga upp í skipsmöstrum næturlangt.

Svarthöfði sér ekki betur en kröfugerð þeirra gangi of langt og læra megi af öðrum flokki verndunarsinna sem berjast fyrir verndun annars stofns lífvera. Nefnilega laxinum.

Þeir settu fram sínar kröfur með hóflegri hætti og hafa náð mun meiri árangri. Enda helsta baráttumál þeirra náð fram að ganga við að heita má allar laxveiðar.

Já, væri ekki upplagt að taka þá sér til fyrirmyndar í þessu atriði og innleiða „veiða og sleppa“ aðferðina. Þá geta hvalveiðimenn haft sér eitthvað til dundurs og hvalir haldið áfram að synda um höfin sjö.

Reyndar hafa einhverjir í hópi laxveiðimanna stigið sjálfir skrefið til fulls. Í stað þess að „veiða og sleppa“ hafa þeir tekið upp aðferðina „sleppa að veiða“. Það hlýtur að teljast fullnaðarsigur laxverndarmanna – fyrirhafnarlaust.

Takist þetta vel má svo yfirfæra þessa aðferð á fjölda annarra stofna sem menn hafa áhyggjur af. Í því sambandi má nefna hreindýr, rjúpu og lunda.