Ég sat á bekk fyrir utan einn af menntaskólum borgarinnar áðan og virti fyrir mér mannlífið. Var að bíða eftir syni mínum sem var í tíma – þetta er fyrsti kennsludagurinn.

Tók eftir nokkrum hlutum.

Ótrúlega margir koma á bíl. Þegar ég var í þessum skóla í kringum 1980, staldraði þar frekar stutt við, var enginn á bíl. Ég man ekki eftir því að hafa nokkurn tíma ekið þangað eða sest upp í bíl hjá öðrum nemanda

Þá reyktu hérumbil allir. Sígarettur eða pípu. Ég er reyndar búinn að gleyma því hvort fólk var að reykja inni í skólanum, það var allavega eitthvert horn þar sem mátti reykja.

Nú má ekki reykja á skólalóðinni. Fyrir utan hana sá ég þrjár stelpur að veipa.

Unglingarnir voru að koma í skólann fyrsta dag eftir frí. Margir fögnuðu skólafélögunum með faðmlögum. Ruku í faðminn hvort á öðru.

Ég man ekki eftir því að neinn hafi faðmast þegar ég var á þessum aldri. Faðmlög voru að minnsta kosti afar sjaldgæf. Ég reyni að rifja upp hversu oft ég faðmaði vini mína frá þessum árum – ég held að hafi bara ekki gerst. Ég er búinn að þekkja Illuga síðan við vorum 12 ára, ég held við höfum aldrei faðmast!

Nú faðmast fólk í tíma og ótíma, ég geri það líka. Faðma líka fólk sem ég þekki ekki mikið. Í gamla íslenska sveitasamfélaginu held ég að hafi verið meira um faðmlög, altént heilsaðist fólk með kossi. Karlmenn kysstust meira að segja á munninn eins og má lesa í þessari ritgerð Helga Hrafns Guðmundssonar.

Þetta var algjörlega liðið undir lok í mínu ungdæmi. Svo fóru einhverjir til náms í Frakklandi og kysstust tilgerðarlega á báðar kinnar eins og þeir höfðu lært þar. En hin miklu faðmlög eru síðar tilkomin, á þessari öld myndi ég halda. Ég velti fyrir mér hver er skýringin á öllum faðmlögunum í nútímanum – er þetta eitthvað sem er komið úr sjónvarpinu?