„Stjórnvaldi sem virðist vera sama um undirskriftalista og útifundi, svo ekki sé minnst á Barnasáttmála Sameinuðu þjóðanna, er stjórnvald sem full ástæða er til að hafa áhyggjur af. Vonin er hins vegar fólgin í þingmönnum sem þora að taka skýra og afdráttarlausa afstöðu með mannúð og mannréttindum.“

Þetta segir Magnús Guðmundsson menningarritstjóri Fréttablaðsins í leiðara blaðsins í dag, segir hann það dapurlegt að sjá Sigríði Á. Andersen dómsmálaráðherra segja að það komi ekki til grein að endurskoða ákvörðunina um að vísa hinni 11 ára gömlu Haniye og hinni 8 ára gömlu Mary frá Íslandi á grundvelli Dyflinnarreglugerðarinnar. 15 þúsund Íslendingar hafa skrifað undir áskorun um að veita þeim íslenskan ríkisborgararétt, hefur stjórnarþingmaður lýst því yfir að þau Haniye og Mary ættu að fá að byggja upp nýtt líf hér á landi og í dag mun Samfylkingin leggja fram frumvarp um að veita þeim ríkisborgararétt.

Sjá einnig: Samfylkingin leggur fram frumvarp um veita stúlkunum ríkisborgararétt

„Nei, það kemur ekki til greina að endurskoða mál sem dúkka hérna tilviljanakennt upp í umræðunni. Það kemur ekki til greina af minni hálfu sem ráðherra að taka fram fyrir hendurnar á sjálfstæðri stjórnsýslustofnun eins og kærunefnd í málum sem hafa fengið tvöfalda málsmeðferð hér á landi,” sagði Sigríður Á. Andersen í samtali við RÚV á laugardag. Magnús segir orð hennar dapurleg:

Að segja málið „dúkka tilviljanakennt upp í umræðunni“ verður því vart sagt fela í sér mikla virðingu fyrir lýðræðislegri umræðu. Í raun væri mun meiri ástæða til þess fyrir ráðherra að hafa áhyggjur af stjórnsýslustofnun sem virðist ítrekað velja að beita Dyflinnarreglugerðinni fremur en að horfa til Barnasáttmálans. Að þúsundum sé ekki mætt af meiri virðingu en raun ber vitni þegar kallað er eftir endurskoðun ákvarðana og lýðræðislegri umræðu er auðvitað gríðarlegt áhyggjuefni.

Magnús segir að það sé kominn tími til að þingið endurheimti völd sín sem fulltrúar þjóðarinnar og láti mannúðarástæður ráða för:

Mál þeirra Haniye, Mary og fjölskyldna þeirra gæti verið tilvalið tækifæri til þess þar sem þingmenn þvert á flokka gætu sameinast um að berjast fyrir þetta fólk og um leið fyrir þær raddir sem eiga að fá að hljóma í lýðræðisríki. Fólk fyrir fólk en ekki fólk fyrir kerfi.