Ég dvaldi í Kaupmannahöfn í vikutíma og hafði dálítinn tíma aflögu þegar kvöldaði. Það er einstaklega þægilegt að ganga um Kaupmannahöfn, borgin stendur náttúrlega á flatlendi, hún er þéttbyggð og vegalengdirnar ekki miklar. Maður er ekki lengi að labba lengst utan af Vesturbrú yfir á Austurbrú eða ofan frá Vötnunum niður að Gömluströnd.

Ég dvaldi talsvert í Kaupmannahöfn sem ungur maður, en hef ekki komið mikið þangað síðan. Svo ég gerðist nostalgískur og tók myndir af nokkrum stöðum sem voru vinsælir á áttunda áratugnum, þegar ég var Höfn.

Margt fólk úr mínum aldurshópi á ábyggilega minningar frá þessum stöðum.

Café Sommersko í Kronprinsensgade. Þetta var smartasta kaffihús á Norðurlöndunum þegar það opnaði 1976, í frönskum stíl. Þegar maður kom þarna fann maður mikið til sín. Staðurinn hefur ekki mikið breyst, en núorðið fattar fólk varla hvað var mikið nýnæmi að honum.

Skarv eða Skarfurinn. Færeyskur bar í Pilestræde. Þarna komu Íslendingar líka, segja má að staðurinn hafi um tíma verið vestnorrænn. Á Skarfinn var farið til þess að drekka, oft eftir að aðrir staðir voru búnir að loka. Þar var semsagt mikið fyllerí.

Ítalski pitsustaðurinn í Fiolstræde. Ekki veit ég hvort hann er rekinn af Ítölum, en þarna voru seldar pitsur í árdaga neyslu slíkrar fæðu á Norðurlöndunum. Í lofti héngu rauðvínsflöskur í bastkörfum og þótti afar smart á þeim tíma. Þarna bragðaði ég fyrst pitsu – og auðvitað óraði mann ekki fyrir að þetta yrði þjóðarréttur Íslendinga.