Þegar ég var krakki áttu hérumbil allir Kodak-myndavélar. Litlu kassavélarnar – svo keypti maður filmur sem smellpössuðu í, kubbana – það voru flössin sem voru með fjórar hliðar og maður smellti ofan á vélina, af þeim kom ógurlegur blossi – og svo var farið í Bankastrætið til Hans Petersen þar sem filmurnar voru framkallaðar. Það gerðist ekki samdægurs heldur var oft vikubið.

Maður gat ekki vandað sig mikið við myndatöku með þessu, yfirleitt var nokkuð hátt hlutfall myndanna skemmt og ónýtt og svo var maður oft skammaður fyrir að taka myndir af „engu“. Maður mátti ekki eyða filmunni í vitleysu.

En svo voru það hin augnablikin, Kodak-augnablikin, sem lifa á þessum litlu myndum í gömlum albúmum.

Þetta var býsna gott bisnessmódel hjá Kodak – þeir voru með í öllu ferli myndatökunnar.

En nú er Kodak gjaldþrota og heyrir brátt sögunni til. Það á glæsta sögu, varð til 1880 og gerðist fljótt frumkvöðull í að selja ódýrar myndvélar. Þetta var svo mikið veldi að 1976 90 prósenta hlut í flilmusölu í Bandaríkjunum og 85 prósenta hlut í sölu myndavéla.

Kodak er nefnt sem dæmi í viðskiptafræðum um fyrirtæki sem hefur yfirburðastöðu en gáir ekki að sér þegar ný tækni lítur dagsins ljós – gjaldþrotið hefur verið yfirvofandi lengi.

Kodak Instamatic með flashkubbi. Margt ungt fólk skilur ekki tilvísunina þegar Stuðmenn syngja – „við hefðum tekið myndir en áttum engan kubb“.

Kodak-augnablik: Egill ýtir systur sinni á þríhjóli í Ásvallagötu, líklega 1965.