„Á háskólaárunum sagði ég herbergisfélaga mínum á heimavistinni frá því að ég þjáðist af áráttu- og þráhyggjuröskun (OCD). Hún skellihló því hún hélt að þetta væri brandari. Þegar ég fullvissaði hana um að svo væri ekki, var hún alveg viss um að ég hefði verið alvarlega misgreind. Ég væri „minnst OCD-manneskja sem hún þekkti“. Hefði ég séð herbergið mitt? Það væri algjör rúst.“
Hanna segir þetta hafa verið rétt hjá herbergisfélaga sínum, herbergið hennar var í rúst. Hún segist hafa þann hæfileika að geta ruslað til og búið til algjöra óreiðu á mettíma. „Ég er mjög óskipulögð, týni öllu, gleymi öllu og er alltaf sein. Ég er heldur alls ekki sýklahrædd. Ég hlamma mér niður á allar klósettsetur, tek í hendur, knúsa ókunnuga, borða upp úr jörðinni, deili rörum með öðrum og myndi algjörlega lána vinum mínum tannburstann minn,“ segir Hanna en allgengur misskilningur er að áráttu- og þráhyggjuröskun komi í veg fyrir allt þetta.
„Ég skil að háskólavinkona mín hafi haldið að ég væri misgreind því ég er algjörlega andstæðan við það sem flestir ímynda sér þegar þeir heyra talað um OCD. Fólk talar um að vera svo OCD með hlutina þegar það er að lýsa því að vilja hafa þá akkúrat, eða kannski vera með einhverskonar krúttlega sérvisku yfir þeim. Að vera OCD er orðið að samheiti yfir að vera með gott skipulag á öllu, vera ofurhreinlegur, og með allt í röð og reglu.“
Hún segir það ekkert skrýtið að fólk sjái áráttu- og þráhyggjuröskunina sem einskonar náðargáfu og oft óski fólk henni til hamingju fyrir að vera með röskunina
„Það getur því verið erfitt að skilja hvernig ég endaði inni á geðdeild út af OCD. „Bíddu endaðirðu inni á geðdeild því þú ert svo hreinleg og skipulögð?““
Hanna segir það að þjást af áráttu- og þráhyggjuröskun sé eins og að vera með bilaðan reykskynjara inni í heilanum sem enginn nema þú heyrir í. Hún þróaði með sér ofsahræðslu um að fólk eða dýr verði fyrir skaða og röskunin sannfærði hana um að það yrði henni að kenna.
„Þú ert endalaust að sjá neyðarástand og hættur sem enginn annar sér. Síðan ég man eftir mér hef ég alltaf verið að sjá aðstæður þar sem fólk eða dýr geta orðið fyrir skaða eða dáið, sem enginn annar tekur eftir eða hefur nokkrar áhyggjur af. Ég skildi ekki af hverju ég var alltaf að hugsa um svona hrylling, og þá sannfærði OCDið mig um að það hlyti að vera út af því að mig langaði að þeir gerðust. Út frá því byrjaði þessi ofurhræðsla um að ég myndi valda öðrum skaða. Nú veit ég að þetta eru alveg ótrúlega allgengar hugsanir hjá fólki með OCD, en ég var bara barn sem vissi ekki neitt og hélt að ég væri algjört skrímsli.
Hún segist hafa stundað alls kyns áráttuhegðun til að vernda fólk frá þessum hættum sem hún sá alls staðar. Þetta gerði hún til að losna við þann mikla kvíða sem fylgdu hugsununum hennar. „Ég var alltaf að passa upp á að allt væri öruggt, fór yfir hlutina endalaust í huganum til að reyna að öðlast fullvissu um að ég hefði ekki gert eitthvað rangt, fór í sturtu til að þvo í burtu vonda orku, fór með bænir og forðaðist aðstæður sem gætu vakið slæmar hugsanir.“
„Þegar ég var upp á mitt versta eyddi ég öllum sólarhringnum í að tína upp og fjarlægja hluti sem gætu verið hættulegir því mér leið eins og ég ein væri ábyrg fyrir því að vernda allar lífverur fyrir öllum skaða sem þær gætu mögulega orðið fyrir. Í fyrstu voru þetta hlutir eins og glerbrot en svo var þetta komið út í að tína upp hvert einasta hefti, trjágrein, blaðsnifsi og jafnvel kusk.“
Hanna segir þetta ekki bara hafa snúist um að fjarlægja hættur helldur líka það sem vakti hugsanir um hræðilega atburði. „Maður týnist svo ótrúlega fljótt í OCD og áráttan verður alltaf langsóttari,“ segir hún í pistlinum en í lokin var ástandið orðið mjög slæmt.
„Á endanum var ég hætt að geta farið út úr húsi. Ég þorði ég ekki einu sinni að opna augun því ég sá svo mikið af hættum og „triggerum“ alls staðar. Ef ég neyddist til að fara á milli staða lokaði ég augunum og bað fólk að leiða mig í rétta átt. Ég var algjörlega búin að missa tökin. Ég var tékkuð inn á geðdeild og við tók margra mánaða meðferð og endurhæfing.“
Hanna segir að síðan hún fór í meðferð og endurhæfingu hafi hún þurft að gefa upp ofurábyrgðina og þurft að læra að lifa með óvissinni. Hún segir það hafa verið erfittt að leyfa sér að verða betri því henni líður eins og hún sé sjálfselsk, kærulaus og oft hreinllega hættulegri þegar hún berst gegn röskuninni.
„Þar sem þráhyggjurnar snúast oft um að eitthvað algjörlega hryllilegt gerist nema að maður framkvæmi það sem lýsir áráttu, líður manni eins og algjöru illmenni ef maður framkvæmir það ekki. OCD er mest sannfærandi afl sem ég hef kynnst og ótrúlega snjallt. Enn í dag þarf ég að vera mjög meðvituð um hugsanaferlið mitt svo ég sogist ekki inn í hvirfilbylinn.
Meðferðin hefur reynt mikið á og verið algjört helvíti stundum, en verðlaun mín fyrir að ganga í gegnum hana eru þau að ég endurheimti líf mitt. Ég var í fangelsi OCD og með því að losna úr prísundinni hef ég fengið frelsi til þess að lifa lífinu á mínum eigin forsendum. Ég get nú sett svip minn á heiminn og vonandi betrað hann með veru minni í honum. Það sem fólk sagði við mig þegar ég var alveg að gefast upp á meðferðinni er svo satt: „Ég get ekki sagt þér að þetta verði auðvelt en ég get sagt þér að þetta verður þess virði.“