Helgi Gunnlaugsson, prófessor í afbrotafræði við Háskóla Íslands, telur markmiðið með frumvarpi Silju Daggar göfugt. Hann bendir þó á að rannsóknir sýni að opinber skráning kynferðisbrotamanna gegn börnum, líkt og tíðkast í Bandaríkjunum og Bretlandi, hafi ekki dregið úr brotum af þessu tagi.

„Það veitir í raun falskt öryggi þótt útfærsla sé með ýmsu móti með eða án eftirlits lögreglu. Ítrekunartíðni kynferðisbrota er yfirleitt lægri en í öðrum brotum. Samt megum við ekki loka augunum fyrir hættunni af þessum brotum. Aðgerðir eru nauðsynlegar varðandi eftirfylgni með alvarlegustu tilfellunum. Flest brotanna komast þó ekki upp á yfirborðið og eru ekki kærð.

Helgi bendir á að viðeigandi meðferð samhliða refsiúrræðum hafi birst í árangri og beri að efla.

„Mikilvægt að ná til yngri gerenda og brýnt að þeir sjálfir viðurkenni vandann og afleiðingar gjörða sinna. Ef barnagirnd er á háu stigi og vandinn ekki viðurkenndur eykst hætta á brotum. Forvarnir skipta mestu, koma í veg fyrir að brotin séu framin. Ef fordæmingin er alls ráðandi og eingöngu harðar refsingar í boði, er hætta á að þeir þori ekki að stíga fram. Verði afskiptir, uppfullir af ranghugmyndum og hættulegri fyrir vikið.“

Helgi telur að mestu skipti að afplánunin feli í sér viðeigandi meðferð hvort sem er í sérstakri deild eða ekki. „Deild eingöngu fyrir hættulega kynferðisbrotamenn býður upp á þá hættu að hópurinn lokist af í eigin veröld stimplaður af samfélaginu, sem erfitt sé að losna við að lokinni afplánun.“

Þá bendir Helgi á að gerendur snúi aftur í samfélagið hvort sem okkur líki betur eða verr.

„Hægt er að draga úr hættunni með ýmsum aðgerðum eftir afplánun og árangursríka meðferð. Kynhneigð til barna þarf ekki endilega að leiða til nýrra brota. Stuðningur við að ná fótfestu í samfélaginu á ný, frekar en eftirlit og útskúfun, er yfirleitt farsælasta úrræðið. Sem dæmi má nefna stuðningsnetið Circles sem víða þekkist og hefur gefið góða raun.“