Ritstjóri Markaðarins, Hörður Ægisson, tekur undir orð seðlabankastjóra í leiðara Fréttablaðsins í dag, um að launahækkanir umfram svigrúm atvinnulífsins gætu leitt til vaxtahækkana og aukins atvinnuleysis. Verkalýðsforystan brást hart við orðum Más Guðmundssonar líkt og við mátti búast og sakaði Sólveig Anna Jónsdóttir, formaður Eflingar, seðlabankastjóra um forkastanlegan málflutning og sagðist verða „rosalega reið“ er hún yrði vitni að forherðingu efnahagslegra forréttindahópa:
„En mér finnst eitthvað virkilega ömurlegt við það að manneskja sem situr á toppi valda og tekjupíramídans sjái ekkert athugavert við að tala um “áfall” ef að vinnuaflið fær aðeins betri laun, aðeins meira réttlæti,“
sagði Sólveig meðal annars.
Hörður segir þessi viðbrögð fyrirsjáanleg og uggvænleg og gefur í skyn að Sólveig viti hreint ekki um hvað hún er að tala, en það geri hinsvegar Már Guðmundsson:
„Formaður Eflingar, sem verður oft rosalega reið ef einhver kann að hafa aðra skoðun en hún, brást við með því að afgreiða varnaðarorðin sem „forherðingu efnahagslegra forréttindahópa“. Þetta er orðið þekkt stef. Áliti greinenda, hagfræðinga, Seðlabankans – og í raun allra sem leyfa sér að setja fyrirvara við skynsemi þess að hækka laun margfalt meira en sem nemur mögulegri aukningu í verðmætasköpun – er hafnað með þeim einu rökum að þetta sé málflutningur „auðvaldsins“ og einhverra óskilgreindra „fjármagnsafla“. Ekki er þetta líklegt til uppbyggilegrar umræðu um hvernig megi laga það sem betur má fara í íslensku samfélagi og bæta lífskjör almennings. Getur verið að hið sama fólk sé ekki drifið áfram af annarlegum hvötum heldur, meðal annars byggt á sérþekkingu þess, menntun og reynslu, viti mögulega um hvað það er að tala?“
Hörður segir að hin róttæka verkalýðsforysta, sem krefst auðmýktar allra nema þeirra eigin og boði lausn um innistæðulausar launahækkanir upp á tugi prósenta, sé alls engin lausn og vísar til sögunnar máli sínu til stuðnings:
„Íslendingar ættu að hafa lært það af biturri reynslu að hækkun launa umfram framleiðnivöxt leiðréttist með hærri verðbólgu – sem bitnar harðast á skuldsettum heimilum og þeim sem minnst hafa á milli handanna. Laun í krónum talið hafa nær sexfaldast frá 1989 en á sama tíma hefur kaupmáttur aðeins vaxið um 65 prósent. Haldi einhverjir að niðurstaðan yrði á aðra leið við núverandi aðstæður þá hafa þeir hinir sömu fundið upp á nýrri leið til að stórbæta lífskjör alls almennings með einu pennastriki, óháð verðmætasköpun og stöðu útflutningsatvinnuveganna. Fáir ættu að vilja láta reyna á það veðmál.“
Hörður er ekki bjartsýnn á framhald kjaraviðræðna:
„Það hefur verið ljóst um langt skeið að þær viðræður sem nú eru á borði ríkissáttasemjara eru í fullkomnum ógöngum. Allar kröfur stéttarfélaganna – húsnæðismál, afnám verðtryggingar, vaxtamál og krónutöluhækkanir – eru sagðar ófrávíkjanlegar. Ef fram heldur sem horfir geta viðræðurnar aðeins endað á einn veg þar sem félögin munu slíta þeim og boða til verkfalla – og um leið taka niður með sér allt hagkerfið. Við erum að nálgast ögurstundu.“
