„Það er yfirleitt mikil gleði sem ríkir hjá pari þegar þessar tvær línur birtast á þungunarprófinu. Margir hafa beðið lengi eftir þessum tveimur línum.
Ég og Alexander vorum svo kærulaus. Höfðum alltaf hugsað með okkur að ef ég yrði ófrísk þá myndum við finna út úr því, saman. En svo gerist hið óvænta. Ég fann það á mér. Ég vissi það. Tvær línur birtast hægt og rólega,“ segir Eva Rún í einlægri færslu sinni um fóstureyðingar á síðunni Mæður.com
Þessi kjánalega spurning ,,HVERNIG GERÐIST ÞETTA?!“ spilaðist aftur og aftur í hausnum á mér.
Ég var ánægð, en samt svo hrædd. Svo rosalega hrædd. Hvernig lífi gætum við boðið þessari litlu frumu sem óx inní mér? Ég var orðlaus – og það gerist sjaldan.
Nadia var sofandi í bílnum, ég keyrði um í klukkutíma áður en ég gat farið og sagt Alexander. Hvað gat ég sagt við hann? ,,Hæ, ég er ólétt – ok bæ.“
Nei girtu upp um þig buxurnar Eva Rún, þurrkaðu tárin og viðurkenndu þetta!
Ég vissi það strax að við gætum ekki eignast þetta barn. Ég vissi það. Ég bara gat ekki sagt það upphátt. Ég gat ekki viðurkennt það. Ég gat ekki réttlætt það.
Ég hef alltaf verið á þeirri skoðun að barn er alltaf velkomið, sama hvað. Ég hef alltaf sagt að ég muni aldrei fara í fóstureyðingu, ég hélt ég væri ekki nógu sterk í það. En, hinn kaldi sannleikur er sá að við hefðum ekki geta boðið þessu barni uppá neitt líf á þessum tíma. Við eigum tvö börn og þau ganga fyrir.
Ég var svo rosalega hrædd. Ég skammaðist mín. Ég þorði ekki að viðurkenna þetta fyrir sjálfri mér, hvað þá fjölskyldu og vinum. En á svona rosalega erfiðum tímum er makinn, fjölskyldan og vinir einmitt þeir sem þú þarft mest á að halda. Á sama tíma og við Alexander eyddum litla fóstrinu – stóðu fjölskyldan okkar og vinir þétt við bakið á okkur. Við hefðum aldrei geta staðið upprétt án þeirra.
Vitandi það að lífið okkar hefði verið endalaus barátta hver einustu mánaðarmót létti á sálinni eftir þessa ákvörðun okkar. Þessi ákvörðun er aldrei auðveld, hvað þá fyrir par sem gekk í gegnum þann harmleik sem fósturmissir er. En við tókum þessa ákvörðun ekki bara fyrir okkur, heldur börnin okkar líka. Við sjáum ekki eftir þessu.
Það á enginn að skammast sín fyrir þessa ákvörðun. Fóstureyðing er ákvörðun hvers og eins að taka. Það á heldur enginn að neyða þig að gera einhvað sem þú vilt ekki gera. Þetta er stór og mikil ákvörðun, sem þú framkvæmir ekki nema þú sért 200% viss.
