Evrópukeppnin í fótbolta og það virðist eins og endranær – að helstu stórstjörnur fótboltans séu dauðþreyttar þegar kemur að slíkum stórmótum um sumar.

Flestir leikirnir sem við höfum séð hingað til hafa verið á hálfgerðum gönguhraða.

Leikur Englands og Frakklands var ekki undantekning.

Lið Englands er skipað fremur hæfileikalitlum leikmönnum sem kunna þó að hlaupa og sparka, en franska liðið er skipað mönnum sem kjósa að nota ekki hæfileika sína, heldur hnoðast þeir stanslaust með boltann á miðjum vellinum.

Þetta er nokkurn veginn eins og ensk og frönsk landslið hafa spilað um langt árabil og kemur ekkert á óvart.

Íslendingar eins og aðrar þjóðir á Norðurlöndunum horfa mikið á enska boltann, þar eru vissulega ákveðin tengsl.

En þurfa þau að vera svo náin að íslensku þulirnir og álitsgjafarnir haldi með enska liðinu og tali um það eins og það séu „okkar menn“?

Sjálfur hef ég aldrei haldið með enska landsliðinu, alveg frá því ég byrjaði fyrst að fylgjast með alþjóðlegri keppni í knattspyrnu árið 1966.