Tónleikar Gustavos Dudamel og Gautaborgarsinfóníunnar í Hörpu síðastliðið sumar eru einhverjir þeir allrabestu sem ég hef farið á – og hef ég þó farið á klassíska tónleika víða um heim.

Tónlistarflutningur í Hörpu hefur varla risið hærra en þetta – það er í raun dálítið óþægilegt fyrir okkar ágætu Sinfóníuhljómsveit að mæla sig við það sem þarna fór fram.

Á mánudagskvöldið ætla ég að gera það sem ég hef aldrei áður gert – fara og horfa á klassíska tónlist í bíó. Ég þekki fólk sem fer og horfir á heilu óperurnar í kvikmyndahúsum – meira að segja Niflungahring Wagners eins og hann leggur sig.

Háskólabíó sýnir þetta kvöld 8. sinfóníu Gustavs Mahler undir stjórn áðurnefnds Dudamels. Mahler er stór í sniðum, en þetta verk er eiginlega fáránlega stórt – hefur verið kallað sinfónía þúsundanna.

8. sinfónían er að miklu leyti sungin af kór og hljómsveit – textinn í síðari hluta verksins er fenginn úr Faust eftir Goethe og er þar meðal annars sungið um das ewig weibliche, hinn eilífa kvenleika.

Tónleikarnir sem verða sýndir í Háskólabíói eru frá Caracas í Venesúela – en þar er starfrækt hið merkilega sistema, frægt kerfi í tónlistarmenntun. Þeir sem leika eru Símon Bólívar hljómsveitin, fílharmóníuhljómsveit Los Angeles, en dugnaðarforkurinn Dudamel er tónlistarstjóri þeirra beggja, einsöngvarar og risastór barnakór. Þegar mest lætur eru 1400 manns á sviðinu.

Það kemur svo í ljós hvernig þetta skilar sér í bíói – en verkið er á köflum guðdómlegt.