Það verður líklega að segjast að uppgjörið eftir hrunið á Íslandi hefur að talsverðu leyti farið í handaskolum.

Fjármálastofnanir voru endurreistar í sinni fyrri mynd – skuldabyrðum var velt yfir á almenning og þar eru þær ennþá.

Hæstiréttur ógilti kosningar til stjórnlagaþings – það veikti ferlið svo mikið að varla verður séð að takist að gera alvöru breytingar á stjórnarskránni.

Flest sem stóð í skýrslu rannsóknarnefndar er rækilega gleymt. Nú er hart deilt um hvort Geir Haarde eigi að svara fyrir hrunið fyrir Landsdómi. En málið var sennilega ónýtt þegar kom í ljós að allir aðrir myndu sleppa. Réttarhaldið er í raun búið að snúast upp í pólitískt rifrildi. Landsdómsleiðin, sem mælt er um fyrir í 14. grein stjórnarskrárinnar (sem margir telja nú að eigi ekki að breyta) virðist ætla að reynast vera ófæra.

Nú er spurning hvað kemur frá sérstökum saksóknara og hvernig dómstólarnir taka þeim málum – það er spurning hvort fólk hefur sérlega háar væntingar til þess.

Fyrst sperrtu menn eyrun þegar farið var að tala um „svokallað“ hrun – nú þykir sá málflutningur bara nokkuð gjaldgengur. Hrunvaldar og hrunverjar eru orðnir mjög kokhraustir.

En hér er til upprifjunar þingsályktunin sem Alþingi samþykkti samhljóða eftir að hafa fjallað um skýrslu rannsóknarnefndarinnar.