Hópur bókmenntafóks stendur fyrir átaki sem kallast Þjóð í ólestri. Tilgangurinn er að vekja athygli á því að stór hópur ungmenna getur ekki lesið sér til gagns.

Það er reyndar alltaf eitthvert hlutfall þjóðar sem tæknilega ólæst eins og það hefur stundum verið kallað, en spurningin er hvort það sé stærra nú en fyrr.

Ekki vantar framboð af góðu lesefni fyrir börn og unglinga. Harry Potter-bækurnar eru eins og segull sem til að draga börn inn í heim lesturs – nú eru nýkomnar út aðrar bækur sem eru ekki ósvipaðar, fyrsta bindið nefnist Hungurleikarnir og er eftir Susanne Collins. Þetta eru miklu skemmtilegri bækur en mín kynslóð lét sér duga – hún las Enid Blyton upp til agna.

Ég man ekki til þess að skólinn hafi haft mikið um það að segja hvort maður fór að lesa bækur eða ekki. Textarnir sem voru lesnir þar höfðuðu yfirleitt lítt til manns – spegluðu gjarnan gamla sveitasamfélagið.

En samkeppnin við aðra miðla er feikilega hörð. Á mörgum heimilum eru sjónvörp með fjölda stöðva – og ýmsar tegundir af tölvum. Sumt af þessu er svo sterkt að það eru uppi kenningar um að það beyti heilastarfseminni. Þetta er meginskýringin á hnignandi bóklestri meðal ungmenna.

Sá sem eyðir löngum stundum í tölvuleikjum hefur einfaldlega ekki einbeitingu til að lesa texta.