Flöskuskeyti frá kanadísku pari rak 3218 km og skolaði upp á Írlandi 13 árum seinna. Það sem fylgdi í kjölfarið var hjartnæmur endurfundur sem nær yfir hafið og sannar að sum skilaboð standast tímans tönn.
Margar klisjukenndar rómantískar sögur fela einnig í sér von. Í september 2012 voru kanadískt par, Anita og Brad, á stefnumóti á Bell-eyju á Nýfundnalandi. Þau deildu kvöldverði, vínflösku og þeirri tilfinningu að vera ung og ástfangin. Í lok kvöldsins ákváðu þau að gera það eftirminnilegt. Þau krotuðuskilaboð á lítinn miða, settu hann ofan í tómu vínflöskuna sína, innsigluðu hana og fleygðu henni í Atlantshafið. Skilaboð þeirra voru einföld: „Dagsferð Anitu og Brads til Bell-eyju. Í dag nutum við kvöldverðar, þessarar vínflösku og hvors annars, á jaðri eyjarinnar.“ Og svo kom lítil beiðni sem gerði skilaboðin persónuleg: „Ef þið finnið þetta, vinsamlegast hringið í okkur.“
Þau hlógu innilega, skáluðu og eftir því sem tíminn leið gleymdu þau flöskuskeytinu. Hver býst við að skilaboð í flösku birtist aftur?
Spólum áfram til ársins í ár 2025, þrettán árum síðar. Hinu megin Atlantshafsins, í Kerry-sýslu á Írlandi, voru hjón að nafni Kate og John að ganga meðfram Scraggane-flóa. Þau voru hluti af strandhreinsun sem Maharees Heritage and Conservation hópurinn skipulagði þegar þau sáu eitthvað glitra í sandinum.
Þetta var glerflaska, veðruð af tíma og sjó, en samt heil. Inni í henni? Gulnaður pappírsmiði.
John skrúfaði tappann af, Kate skemmti sér við að reyna að lesa skriftina og þau áttuðu sig á því að þau héldu á minningu einhvers, mynd úr öðru lífi, á annarri heimsálfu, á öðrum áratug.
Þau lásu miðann og skáluðu fyrir óþekktu elskendunum. Síðan reyndu þau að hringja í númerið. Enginn árangur. Þannig að þau birtu færslu um flöskufundinn á Facebook á síðu náttúruverndarsamtakanna í von um að einhver myndi kannast við söguna.
Facebook-færslan barst eins og sinueldur um samfélagsmiðlana. Innan nokkurra klukkustunda fór fólk frá Nýfundnalandi að merkja vini, frændur og nágranna. Einhver þekkti nöfnin. Síðan, eins og þessar sögur gera oft, fóru símarnir að hringja.
Á Nýfundnalandi var Brad að svæfa yngsta barn þeirra hjóna þegar síminn hans hringdi stanslaust. Eiginkona hans, Anita, var í hinu herberginu hlæjandi, síminn hennar stoppaði ekki heldur.
Vinir voru að senda þeim skjáskot, merkja þau í færslum og segja: „Ert þetta þú?“
Já þetta voru þau.
Þegar blaðamenn náðu tali af þeim var Brad bæði skemmt og dálítið tilfinningaþrunginn. Hann sagði: „Við vorum bara ástfangnir unglingar þá. Nú erum við ástfangið eldra fólk.“
Á þrettán árum síðan þetta kvöld á Bell-eyju hafði lífið fyllst af öllu því venjulega: hjónabandi, börnum, vinnu, reikningum, ringulreið. En hér var þessi litla minning um ástarsamband þeirra, að koma aftur inn í líf þeirra eins og draugur úr fortíðinni.
Þau höfðu ekki búist við að neinn fyndi flöskuskeytið. Reyndar höfðu þau alveg gleymt því. En samt höfðu skilaboð þeirra einhvern veginn ferðast meira en 2.000 mílur yfir Norður-Atlantshafið og lent á írskri strönd.
Það er auðvelt að vera kaldhæðinn gagnvart ástarsögum árið 2025. Við skrollum fram hjá trúlofunartilkynningum, sópum til vinstri og hægri á stefnumótaforritum, hunsum fólk og stundum skiptum við rómantík út fyrir skyndikynni.
En þessi saga endar öðruvísi. Hún fjallar um athöfn sem nær aftur í tímann, ástarbréf skrifað áður en samskiptamiðlar og tjákn komu til sögunnar. Hún minnir okkur á það sem skiptir máli þarf ekki alltaf að gerast á örskotsstundu.
Þegar Anita og Brad köstuðu flöskunni í sjóinn bjuggust þau ekki við lausn eða kraftaverki. Þau voru bara að minnast þessa hamingjudags. En það sem þau sköpuðu var eitthvað tímalaust: áminning um að ástin getur rekið af leið en samt varað.
Af sögunni má draga þá myndlíkingu að allt sem við gefum frá okkur hvort sem um er að ræða gott eða slæmt getur rekið lengur og lengra en við ætluðum okkur. Stundum glatast slíkt að eilífu, en stundum skolar því aftur upp að landi þegar við eigum síst von á.
Þannig lýkur þessum kafla í ástarsögu Anitu og Brad, hafsins sem bar ást þeirra áfram og flöskunni sem skilaði sér á land.
