„Lúmskustu áhrifin felast kannski í því að þolendur sem byrgja sitt inni verða gjarnan andlega hornreka; mikilvægur hluti af þeim og þeirra reynsluheimi er eitthvað sem aldrei er fært í orð.“
Halldór Auðar Svansson borgarfulltrúi steig fram fyrir ári og greindi frá kynferðisofbeldi sem hann varð fyrir. Þegar hann var fjögurra eða fimm ára var hann króaður af ásamt bróður sínum af eldri strákum. Neyddu þeir Halldór til að afklæðast inni á afgirtu leikskólasvæði. Halldór var hræddur og niðurlægður. Í samtali við Pressuna sagði hann að tilfinningarnar eftir ofbeldið hefðu setið fastar í honum. Heimurinn var ekki lengur öruggur. Í þögninni hefðu tilfinningarnar kraumað í algjörri einangrun fram á fullorðinsár. Einnig hefði haft mikil áhrif að vera sviptur sakleysinu á þennan hátt. Afleiðingarnar voru þunglyndi og félagslegir erfiðleikar og brengluð tilfinning fyrir því hvar mörkin liggja í samskiptum við annað fólk.
Halldór vakti einnig athygli á því hvernig forsendur geranda í kynferðisbrotamálum virðast stundum stjórna því hvort brot teljist kynferðisbrot eða ekki. Einnig hafi sést furðulegar lagatúlkanir sem felast í því að kynferðisbrot telst bara vera það ef það felur í sér kynferðislega örvun fyrir gerandann. Hefur þetta verið gagnrýnt meðal annars af manneskjunni sem skrifaði núverandi kynferðisbrotalöggjöf eða breytingar á henni.
Halldór er á góðum stað og kveðst ekki hafa efni á að vera bitur. Hann er í góðri stöðu og vill nota hana til góðs.
Aðspurður hvað komi upp í hugann þegar Druslugangan er nefnd segir Halldór:
„Þöggun um kynferðisofbeldi hefur ýmis skaðleg áhrif á þolendur og samfélagið allt en lúmskustu áhrifin felast kannski í því að þolendur sem byrgja sitt inni verða gjarnan andlega hornreka; mikilvægur hluti af þeim og þeirra reynsluheimi er eitthvað sem aldrei er fært í orð. Sjálfsmynd okkar verður til út frá því að við speglum okkur í öðrum en þegar við gerum það ekki þá mótast hún aldrei almennilega. Við stöðnum í þroska og náum ekki að vaxa.
Þolendur sem byrgja sitt inni verða gjarnan andlega hornreka.
Þetta eitt og sér eru stundum verstu afleiðingar ofbeldisins, ekki síst ef það á sér stað í æsku. Þess vegna er mjög mikilvægt, eins erfitt og það getur nú verið, að gera þann reynsluheim að vera þolandi að normi í samfélaginu sem hægt er að spegla sig í. Ofan á það bætist auðvitað að það að varpa ljósi á ofbeldið og kalla gerendur til ábyrgðar er langbesta leiðin til að sporna við því að ofbeldið gerist á annað borð.“
