En nú eru kannski nýir tímar að renna upp því bæði umhverfið og afturendinn kalla eftir breytingum.
Framleiðsla á klósettpappír er fjarri því að vera eins hrein og pappírinn sjálfur bendir til. Milljónir trjáa eru felldar árlega til þess eins að enda í klóakkerfum bæja og borga.
Svo má benda á að margir sérfræðingar benda á að klósettpappír sé ekki endilega eins mikil hreinlætislausn og við höldum. NLC skýrir frá þessu.
Örsmáar leifar, húðerting og í versta falli sýkingar eru áhættuþættir tengdir notkun klósettpappírs. Ef maður er með viðkvæma húð eða gyllinæð, þá líkist það einna helst að sandpappír sé strokið eftir endaþarminum þegar klósettpappír er notaður.
En það þarf ekki að örvænta því hjálpin er nærri og hún kemur frá Japan þar sem klósettferðir hafa lengi verið nálægt því að líkjast heimsókn í gott baðhús.
Hin frægu „skolklósett“ nota vatnsbunur, með stillanlegum þrýstingi og hitastigi, og toppa upplifunina svo með blíðlegri og heitri loftþurrkun. Engin pappír í sjónmáli.
Þetta hljómar kannski eins og einhver framtíðarsýn en tæknin er nú þegar til staðar og það er ekki flókið að taka hana í notkun. Það er hægt að koma þessu upp heima hjá sér en auðvitað kostar það drjúgan skilding en honum er hægt að ná aftur á skömmum tíma því ekki þarf að eyða neinu í klósettpappír.
