„Söguna sem hér birtist, Munaðarlausu stúlkuna, heyrði ég lesna í Ríkisútvarpinu fyrir nær fimmtíu árum,“ segir Sigurgeir Jónsson, kennari til margra ára, rithöfundur og golfari. „Ekki man ég lengur hver lesandinn var en hann tók fram, ef ég man rétt, að sér vitandi hefði hún hvergi birst á prenti. Þar sem mér þótti sagan góð, ósvikin íslensk þjóðsaga, ritaði ég hana upp eftir því sem minnið leyfði og kom henni síðan í eftirfarandi búning.

Í gegnum tíðina hafa afadætur mínar beðið mig um að lesa fyrir sig sögu fyrir svefninn. Ég hef ævinlega neitað því en þess í stað sagt þeim þessa sögu og það aftur og aftur. Líklega eru þær búnar að heyra þessar sögur þrjátíu sinnum eða oftar en samt er beðið um þær þegar háttatíminn nálgast og afi stutt frá.

Í sögunni, sem gerist um jól, er fallegur boðskapur og góðvild umbunað í lokin. Sú sem kemur illa fram við fátæka og talar um flökkuhyski í stað þess að veita þeim aðstoð sína fær á hinn bóginn ekki neitt.

Því miður er það svo að í þjóðfélagi okkar veður græðgin uppi á alltof mörgum sviðum og þar af leiðandi er einmitt full ástæða til að vekja athygli á samhjálpinni, en það gerir einmitt þessi saga – Munaðarlausa stúlkan.

Rétt er að geta þess að myndskreytingar bókarinnar eru í höndum 16 ára Eyjasúlku, Sunnu Einarsdóttur, og hafa myndir hennar þegar vakið mikla og jákvæða athygli.

Ömmur, afar, mömmur og pabbar! Lesum börnin okkar í svefn með fallegum sögum. Munaðarlausa stúlkan er einmitt slík saga.