Kolbrún Bergþórsdóttir, fjölmiðlakona og fyrrum ritstjóri, lætur Sjálfstæðismenn heyra það í pistli í Morgunblaðinu í dag. Fjallar hún þar um mál Ásthildar Lóu Þórsdóttur, fyrrverandi mennta- og barnamálaráðherra, og segir hún meðal annars að Hildur Sverrisdóttir, þingflokksformaður flokksins, sé nálægt því að gjaldfella sjálfa sig með hegðun sinni í ræðustól Alþingis. Verður að teljast sjaldgæft að Sjálfstæðismenn fái slíkar skammir frá Hádegismóum.
Kolbrún segir í pistlinum að meðferðin á Ásthildi Lóu hafi verið ljót og andstyggileg og að ljóst væri að almenningur hefði ríka samúð með henni. Að mati Kolbrúnar hafi fréttaflutningur RÚV í málinu ekki verið í lagi og ljóst sé að þessi mikilvægi fjölmiðill þurfi að fara í naflaskoðun.
Víkur hún síðan sögunni að framgöngu Sjálfstæðisflokksins:
„Hinn ágæti og kraftmikli forsætisráðherra landsins, Kristrún Frostadóttir, sagði nýlega á Alþingi að ekki ætti að gera málið pólitískt. Þar var hún að reyna að segja stjórnarandstöðunni til. Eins og búast mátti við var það vita vonlaust. Núverandi stjórnarandstaða er í logandi sárum eftir úrslit síðustu alþingiskosninga og er ekki í neinu standi til að hlusta á forsætisráðherra.
Sjálfstæðisflokkurinn hefur ákveðið að gera þetta mál að pólitísku máli. Það skal djöflast í forsætisráðherra eins og hægt er og saka Kristrúnu Frostadóttur um illar hvatir. Flokksformaður Sjálfstæðisflokksins, Hildur Sverrisdóttir, hefur komist nálægt því að gjaldfella sjálfa sig með stöðugu rápi upp í ræðustól Alþingis og farið þar með sömu fáránlegu ásakanirnar um meint trúnaðarbrot og lygar forsætisráðherra.
Maður hlýtur að spyrja sig á hvaða leið Sjálfstæðisflokkurinn sé. Þjóðin hafnaði flokknum rækilega í síðustu kosningum og sitthvað hefðu sjálfstæðismenn átt að læra af því. Þingmenn Sjálfstæðisflokksins hafa hjalað um það í allnokkurn tíma að breikka þurfi flokkinn og koma stefnumálum vel til skila svo að þjóðin fáist til að kjósa flokkinn. Nú virðist enginn hafa tíma til að sinna þessum brýnu verkefnum því það er talið svo ofur nauðsynlegt að gala á forsætisráðherrann.
Skiljanlegt er að sjálfstæðismenn séu súrir og sárir yfir því að hafa misst völdin eftir að hafa nánast getað gengið að þeim í langan tíma. Svekkelsið birtist hins vegar á svo ofsafenginn hátt að helst minnir á taumlausa valdafíkn einstaklinga sem telja sig eiga skilyrðislausan rétt á völdum. Svo koma hótanir, eins og frá Jóni Gunnarssyni þingmanni flokksins til Samfylkingarinnar: „Við vitum að það eru fleiri beinagrindur í skottinu hjá ykkur og einn daginn munuð þið þurfa að reyna að jarða þær líka.“
Svona mafíósa-tal gagnast engum. Allir dröslast með gamlar syndir og mistök. Líka sjálfstæðismenn. Við getum auðveldlega skapað samfélag þar sem tíðkast að grafa upp gömul mistök einstaklinga eða eitthvað sem gerðist og vakti enga athygli á sínum tíma en púrítönskum nútíma þykir sérlega ámælisvert. Það yrði nú aldeilis gósentíð fyrir þá hneykslunargjörnu og refsiglöðu.
Sjálfstæðisflokkurinn er á svo vondri leið að hann er nálægt því að gera sjálfan sig óstjórntækan. Í stað þess að horfa á málefni sem gagnast gætu þessari þjóð er djöflast í pólitískum andstæðingum. Vegna reynsluleysis liggur Flokkur fólksins vel við höggi. Mun erfiðara er að eiga við Samfylkinguna en það skal sannarlega reynt í von um að eitthvað gefi þar eftir,“ skrifar Kolbrún og bætir við að hún vonist til þess að flokkurinn láti af þessari slæmu pólitík annars eigi flokkurinn ekkert betra skilið en langa dvöl í stjórnarandstöðu.
