Fyrir um tveimur mánuðum síðan tók ég stærstu ákvörðun lífs míns. Ég ákvað að hætta þessu kjaftæði og byrja að elska sjálfa mig eins og ég er.
Ég hef alltaf átt erfitt með að elska sjálfa mig. Ég hef rifið mig niður við hvert einasta tækifæri sem mér hefur gefist. En, ég ákvað að hætta því.
Núna lít ég í spegilin á morgnanna og hugsa – vá hvað ég er fyndin. Áður hugsaði ég – oj hvað ég er krumpuð og ógeðsleg. Trúið mér, ég vakna ekki sæt – ég vakna eins og 15 ára bolabítur. En ég elska þennan bolabít samt svo heitt.
Núna er ég farin að leyfa sjálfri mér að finnast ég vera falleg. Eins asnalega og það hljómar. Áður fyrr þurfti ég alltaf viðurkenningu frá einhverjum öðrum. Stöðugt að spyrja „er ég sæt?“.
MÉR finnst ÉG falleg. Það er nóg fyrir mig. Ég veit að Héðni finnst það líka. Það er nóg fyrir mig. Mér er nokkuð sama hvað öðrum finnst. Það er þeirra vandamál.
Þetta frelsaði mig. Að leyfa sjálfri mér að finnast ég falleg. Mér líður mikið betur í eigin skinni. Og það er það sem skiptir öllu máli.
– „Ég er ekki falleg eins og þú, ég er falleg eins og ég.“
Færslan er skrifuð af Anítu Rún og birtist upphaflega á Vynir.is
