Þetta er brot úr stóru viðtali í helgarblaði DV.
Árið 2015 vann Magnús mál gegn íslenska ríkinu og hlaut miskabætur vegna ólöglegrar meingerðar af hálfu lögreglunnar. Höfðu símar hans og fjölskyldumeðlima verið hleraðir og eftirlitsbúnaður verið settur í bifreið hans. Eftir þriggja ára rannsókn var Magnús loks látinn vita.
„Ég vissi aldrei fyrir víst af hverju þetta kom til, en tel mig vita það. Ég var að taka að mér stráka sem höfðu lent í fangelsi og voru komnir á Vernd, en það er áfangaheimili fyrir fanga sem eru að ljúka afplánun. Margir þeirra voru með vafasama fortíð og tengsl inn í fíkniefnaheiminn. Þeir voru því hjá mér sex tíma á dag við að dytta að ýmsu á stöðinni. Lögreglan fór og fékk heimild til símhlerunar út frá einhverjum sögusögnum. Þeir þurftu ekki að hafa neitt annað til að fá að hlera.“
Ekki var aðeins sími Magnúsar hleraður heldur einnig sími dóttur hans, sem var skráður á hann.
„Þegar þeir heyrðu ekki neitt grunsamlegt töldu þeir að ég hlyti að vera að nota samskiptaforritið Skype í símanum. En ég var með gamlan síma sem studdi ekki einu sinni það forrit. Svo fengu þeir heimild til að setja hlerunar- og eftirlitsbúnað í bílinn minn. Svo gerðu þeir það sama við sendibíl sem ég leigði til að flytja aflraunabúnað, því þeir voru sannfærðir um að ég væri að fara að sækja eitthvert góss. Þeir þurftu að brjótast inn í bílana til að gera þetta. Beinar hleranir stóðu yfir í mánuð en málinu héldu þeir opnu í þrjú ár. Væntanlega voru þeir að vona að eitthvað myndi detta inn á borð til þeirra sem myndi styðja allar þessar aðgerðir og allan þann pening sem þeir voru búnir að setja í málið.“
Einn dag árið 2014 fékk Magnús síðan hringingu frá lögreglunni.
„Ég var staddur í bíl þegar ég var látinn vita af því að ég hefði sætt rannsókn og svo ætlaði náunginn í símanum að kveðja án þess að segja af hverju. Síðan sveik hann það að senda mér málsnúmerið. Ég fékk mér lögfræðing til að krefja þá svara en það reyndist þrautin þyngri. Það átti að þagga málið niður. Því var ekki um annað að ræða en að draga þá fyrir dóm. Við vissum allan tímann að við værum með unnið mál og bæturnar voru ekki aðalmálið. Við vildum sýna þeim fram á að svona meðferð væri ekki í lagi.“
Sýndi lögreglan einhverja viðleitni til að bæta þér þetta eða rétta þinn hlut?
„Nei, aldrei. Þvert á móti, á þessum tíma, gerðu þeir í því að stoppa mig í umferðinni. Mér fannst svo merkilegt að fyrst þeir voru svona vissir í sinni sök af hverju mættu þeir þá ekki með leitarheimild, það gerðist aldrei.“
Misstir þú álit á lögreglunni?
„Þeir hafa ákveðna vinnuferla og aðferðir sem að mörgu leyti eru skiljanlegar. En miðað við það hvernig þeir fengu þessar heimildir í gegn þá virtust þeir ekki víla það fyrir sér að ljúga. Það er fjöldi góðra manna í lögreglunni sem vinna sín störf af heilindum. En því miður eru skemmd epli inni á milli.“
Öll þessi ár af átaki hafa tekið sinn toll hjá Magnúsi. Nú er svo komið að hnén eru farin að gefa sig vegna slitgigtar og Magnús fékk þann dóm frá læknum að skipta þurfi þeim út.
„Næstkomandi maí fer ég út til Belgíu í stofnfrumumeðferð. Þetta eru óhefðbundnar lækningar en þess virði að láta á þær reyna. Samkvæmt kenningunni á þetta að draga úr verkjum og frumurnar eiga að mynda nýtt brjósk. Einn félagi minn fór þarna út í sams konar aðgerð og líður mun betur eftir hana. Ég vil prófa allt áður en ég fer í hnéskipti.“
Auk þess er hálsinn stífur eftir bílslys sem hann lenti í fyrir um tíu árum. Kom þá mikill hnykkur á hálsinn. Aðeins tveimur mánuðum síðar var keyrt aftan á hann á mótorhjóli. Kom þá aftur hnykkur á hálsinn og getur Magnús vart snúið honum til að líta aftur fyrir sig.
„Ég ríf nú lítið í lóðin núorðið,“ segir Magnús. „Hnén leyfa það ekki og öxlin er orðin slæm líka. Ég æfi minna en ég vildi gera. Alltaf eitthvað samt, því að ég verð verri ef ég sleppi því. Eins og hjá öllum öðrum sækir aldurinn að. Það er búið að nota þennan skrokk og hann er búinn að gera hluti sem hann átti ekki að geta gert.“
