Sebrena Verlice frá Tampa í Flórída átti sér draum. Hún var aðeins unglingur þegar móðir hennar leyfði henni að máta og spóka sig um í vinnufatnaði hennar og vissi Sebrena þá þegar hvað hún vildi verða þegar hún yrði stór. Hún ætlaði að fara út í fjölskyldubransann og gerast fatafella. Móðir hennar hafði starfað sem slík áður en Sabrena fæddist og aðeins hætt eftir að hún slasaði sig í bílslysi, en eftir það gat hún hreinlega ekki dansað lengur á súlu. Hún hugsaði þó til baka með hlýju og var dugleg að deila reynslu sinni með dótturinni.
Tuttugu ára að aldri keypti Sebrena sér súlu, háhælaða skó og viðeigandi fatnað. Hún æfi sig stanslaust í tvo daga og fór svo í sína fyrstu áheyrnarprufu. Hún var ráðin á staðnum og fór heim sama kvöld með 50 þúsund krónur í vasanum. Þremur árum síða er hún 23 ára og segist aðeins þurfa að vinna í um 10-25 klukkustundir á dag til að þéna um 17 milljónir á ári.
Sebrena segir að sökum vinnu sinnar hafi hún náð að kaupa sér húsnæði í Tampa og á hún bílinn sinn skuldlaust, en slíkt er ekki sjálfgefið á þeim slóðum þar sem dýrt er að lifa. Hún hefur einnig varið töluverðum peningum í fegrunaraðgerðir.
@shipvvrecked I took off some days for my mental health 😅 #stripper #money #skripper #strippa #accountantsoftiktok ♬ Intro – The xx
Hún segir þó að vinnan sé ekki auðveld, sum kvöldin fær hún lítið sem ekkert á meðan á góðu kvöldi þá rakar hún inn peningum. Eins getur verið erfitt að eiga við suma kúnna sem gangi fram með furðulegar og stundum óboðlegar kröfur.
„Sumir segjast ætla að verða geimfarar þegar þeir verða stórir en ég man eftir að hafa gengið framhjá strippstöðum og hugsað – ég ætla að verða dansari. Þegar ég var að alast upp fannst mér það bara fullkomlega eðlileg og eftirsóknarverð vinna, í ljósi þess hversu jákvæðum augum fjölskyldan mín leit hana.“
Sebrena segir að sumir líti svo á að þetta sé auðveld leið til að þéna mikið af peningum hratt, en raunveruleikinn sé þó annar. Raunin sé sú að fatafellur þurfa að borga vinnustöðunum fyrir aðstöðuna og taki aðeins heim þar sem þær fá í þjórfé eða fyrir þá þjónustu sem þær veita.
„Stundum þénar maður mikið en stundum ekkert. Þetta geta verið miklar hártoganir.“
Hún tekur fram að starfið sé ekki fyrir alla, ekki geti allir tekist á við undarlegar óskir frá karlmönnum og áreitið. En hún lítur sjálf á vinnuna sem valdeflandi.
„Mitt ferðalag hefur kennt mér mikilvægi þess að brjótast undan sleggjudómum. Það hefur verið stærsta skrefið í mínum þroska og ég hef tileinkað mér hæfileika í bæði samskiptum og í öruggri framkomu.“
