Alþjóð fylgist af athygli með væringum borgarstjórnar Reykjavíkur. Meirihlutasamstarfi var slitið á dramatískan hátt og borgin skilin eftir í tómarúmi. Skömmu síðar funduðu menn í bróðerni um nýjan meirihluta og allir virtust sammála. Að morgni var komið nýtt hljóð í stokkinn. Þeir sem áður voru til í samninga vildu það ekki lengur og bundust samtökum gegn hinum. Síðan hafa þreifingar verið í gangi og margir spekingslegir pólitískir álitsgjafar með dulúðgan svip sagt sjálfsagða hluti í löngu máli.

Í byrjun vikunnar var hinum pólitísku foringjum safnað saman í sjónvarpssal til að spjalla um stöðuna. Grímur heitinn Thomsen skáld og meinhorn leit við og saman horfðum við á þáttinn. Allir voru foringjarnir vinsamlegir og hrósuðu hver öðrum. Þeir gerðu sér tíðrætt um gott samkomulag og mikla vináttu sem ríkti á milli manna. Við Grímur áttuðum okkur illa á því hverjir væru bandamenn í þessum umræðum. Vinstri grænir virtust þó endanlega runnir saman við sósíalistaflokkinn. Fulltrúi Fólks flokksins vissi ekki hvort hún væri að koma eða fara. Samfylking kynnti nýtt slagorð flokksins; „Fólkið fyrst,“ sem er gömul froða í slitnum spreybrúsa. Eftir fundinn komu fulltrúar félagshyggjunnar saman til að mynda meirihluta. Sá hópur hefur myndað skjallbandalag þar sem konur strjúka hver annarri með háralaginu. Þær segjast vilja eiga samtal við borgarbúa (!!) og kalla sig kryddpíur eftir einhverju innantómasta tónlistarfyrirbæri sögunnar. Konurnar vilja taka til hendinni eftir óstjórn kallanna sem þær tóku reyndar flestar þátt í af lífi og sál.

Eftir þennan innihaldslausa sjónvarpsþátt og eftirleik sagði Grímur: „Þetta er þunnur þrettándi, en ég lýsti þessu öllu saman fyrir 150 árum í kvæði mínu um Guðmund á Glæsivöllum. Það er nefnilega ekkert nýtt undir sólinni.“

Á Glæsivöllum aldrei
með ýtum er fátt,
allt er kátt og dátt.
En bróðernið er flátt mjög og gamanið er grátt,
í góðsemi vegur þar hver annan.