Forsætisráðherra tilkynnti nýtt vaxtarplan til 2035 í gær og kynnti áherslur ríkisstjórnarinnar við mótun nýrrar atvinnustefnu á fundi í Hilton hótelinu í gær. Kvað þar mjög við annan og skarpari tón en hjá kyrrstöðu-vinstri stjórninni sem sat aðgerðalaus og sundurleit við völd í sjö ár þar til kjósendur fleygðu henni á dyr í kosningunum í nóvember í fyrra.
Svarthöfði hefur óbilandi áhuga á efnahagslegum framförum og farsæld íslensku þjóðarinnar, ekki bara þess hluta hennar sem gerir út togara eða rekur banka og keyrir um á Range Rover, Benz eða Porsche heldur líka hinna sem vinna í verksmiðjum og skólum og á spítölum og hjúkrunarheimilum, og því finnst honum vor í lofti í íslensku efnahagslífi, þótt dagurinn sé tekinn að styttast og haustið handan við hornið. Það er nýtt og stórhuga fólk með plan sem nú heldur um stýri þjóðarskútunnar.
Forsætisráðherra lagði áherslu á að atvinnustefnan muni leggja grunn að betri hagvexti hér á landi, meiri hagvexti á mann, sem sé lykilatriði. Í þessu er Svarthöfði hjartanlega sammála forsætisráðherra. Gamla ríkisstjórnin, sem nú er í stjórnarandstöðu (sá hluti sem hélst inni á þingi) og skilur ekkert í því hvers vegna hún fær ekki að vera lengur í ríkisstjórn, skreytti sig nefnilega með stolnum fjöðrum. Ráðherrar síðustu ríkisstjórnar, ekki hvað síst fjármálaráðherrann sem lengst sat, héldu því statt og stöðugt fram að á meðan lítill sem enginn hagvöxtur væri í Evrópu væri Ísland litið öfundaraugum vegna þess hve mikill hagvöxtur væri hér á landi.
Þegar betur var skoðað kom í ljós að allur hagvöxtur hér á landi var vegna fólksfjölgunar – hagvöxtur á mann var enginn! Ísland var meðal skussanna í OECD hvað hagvöxt varðar og á síðasta ári varð samdráttur. Svarthöfði verður því að lýsa ánægju sinni með að til valda skuli vera komið fólk sem leggur áhersluna á að efla atvinnulífið og verðmætasköpun um allt land en ekki að reyna að slá ryki í augu fólks og blekkja jafnvel sjálft sig eins og ráðherrar síðustu ríkisstjórnar gerðu með eftirtektarverðum árangri.
Einnig greindi forsætisráðherra frá skipun atvinnustefnuráðs, sem mun veita stjórnvöldum ráðgjöf um mótun, áherslur og framkvæmd atvinnustefnu Íslands næstu 10 árin. Hin íslenska hefð er að þegar svona ráð eru skipuð eru fengnir sauðtryggir flokkshundar ríkisstjórnarflokkanna og svo fá helstu hagsmunaaðilar sína fulltrúa. Árangurinn af því er svo, eins og forsætisráðherra lýsti í fjölmiðlum, sá að þrasað er og þvargað og allir vilja fá „sitt“ inn í niðurstöðurnar – sem er auðvitað ekki hægt – og niðurstaðan verður lægsti mögulegi samnefnari, vita gagnslaust plagg með almennt orðuðum þvættingi.
Slíkt hefði án efa hentað gömlu ríkisstjórninni sem hvorki vildi né gat gert nokkurn skapaðan hlut í atvinnuuppbyggingu hér á landi í þau sjö ár sem hún sat aðgerðalaus. En nú eru breyttir tímar. Í ráðinu sitja þrír erlendir sérfræðingar með gríðarlega reynslu á alþjóðlegum vettvangi og tveir Íslendingar, annar hámenntaður og virtur prófessor í hagfræði við Háskóla Íslands og hinn framkvæmdastjóri Íslandsstofu, maður með fjölbreytta og víðtæka reynslu í íslensku atvinnulífi. Það sem mestu máli skiptir er að báðir eru þeir óháðir hagsmunaaðilum, eða lobbíistum, hér á landi.
Ef ríkisstjórnin hefði haldið í gömlu íslensku hefðina er eins víst að frá atvinnulífinu hefði komið Heiðrún Lind Marteinsdóttir, framkvæmdastjóri samtaka sægreifa, og frá verkalýðshreyfingunni annaðhvort Halla Gunnarsdóttir, formaður VR, eða Sólveig Anna Jónsdóttir, formaður Eflingar. Svarthöfði hefur takmarkaða trú á því að úr því samtali kæmi nothæf niðurstaða – og líkast til borin von að hún yrði yfirleitt vitræn.
Svarthöfði brosir til framtíðar vegna þess að nú eru nýir tímar og nýir herrar – eða réttara sagt valkyrjur!
