Svarthöfða svelgdist á kaffisopanum þegar hann las fréttir um að fyrrverandi formaður VR, sem áður var Verzlunarmannafélag Reykjavíkur, en sendur nú að sögn fyrir „virðingu og réttlæti“, hefði þegið eingreiðslu að skilnaði við félagið. Greiðslan sú er tugur milljóna – eða því sem næst.

Spenntur beið Svarthöfði eftir að formaðurinn fyrrverandi og alþingismaðurinn núverandi myndi grípa til varna. Og ekki þurfti að bíða lengi.

Í hnotskurn segir í svarinu að hann telji sig eiga þetta skilið. Féð, eftir skatta, renni óskipt í neyðarsjóð fjölskyldu hans. Alkunna sé að þeir sem hafi farið fram með kjaftbrúk um árabil geti átt erfitt uppdráttar á vinnumarkaði þegar þeir loks loka munninum.

Þetta skilur Svarthöfði og hefur jafnvel reynt á eigin skinni. Reyndar hafði hann ekki áttað sig á snilldinni að baki biðlaunaaðferðinni fyrr en nú. Að geta verið á tvöföldum launum sem annars vegar biðlaunþegi og hins vegar alþingismaður er ekki á færi hvers sem er. Þingmannslaunin eru ekki nema skitnar 1,6 milljónir á mánuði frá og með 1. desember í fyrra.

Kjaftbrúk formannsins fyrrverandi beindist í allar áttir á hans formannstíð. Hann varð til dæmis æfur þegar fyrrverandi ríkislögreglustjóra var sópað úr sínu embætti gegn hóflegu gjaldi og æpti í fjölmiðlum: „ … óþolandi að pólitísk forréttindastétt lúti öðrum lögmálum.“

Tína má til fleiri dæmi sem hafa grafið undan því að maðurinn geti gengið út á vinnumarkaðinn og fengið starf – við hæfi.

Svarthöfði sér ekki betur en það sýni staka ráðdeildarsemi að þiggja nú biðlaunin og búa til neyðarsjóð fyrir fjölskylduna sem grípa má til ef þörf krefur í framtíðinni.

Þetta mál minnir Svarthöfða á orðatiltæki sem gamall vinnufélagi hafði oft á orði þegar rætt var um menn sem voru helst til örlátir á leiðbeiningar til annarra. Til útskýringar fyrir yngri lesendur er vegprestur gamalt heiti á vegvísum við vegi landsins. En orðatiltækið var á þessa leið: „Hann er eins og vegprestur. Vísar veginn en fer hann ekki sjálfur.“

Með ráðslaginu er ekki ósennilegt að grípa þurfi til sjóðsins fyrr en ætlað var.