Ísland er eitt frægasta eldfjallasvæði heims. Alls konar eldfjöll á víð og dreif um landið hafa gosið reglulega síðustu 1200 árin með tilheyrandi hraunrennsli og öskufalli. Bjarni Thorarensen gerir þetta að umtalsefni í frægu erfiljóði:

Ísalands óhamingju
verður allt að vopni
eldur úr iðrum þess
ár úr fjöllum
breiðum byggðum eyða.

Frægustu eldgos liðinna áratuga sem ógnuðu innviðum og eyddu byggðum voru í Vestmannaeyjum, Eyjafjallajökli og Kröflu.

Á síðustu tímum hefur Reykjanesskaginn vaknað til lífs með ógnvekjandi afleiðingum. Íbúar Grindavíkur eru á vergangi vegna jarðhræringa og hitaveitan fór af þéttbýlinu á Reykjanesi.

Íslendingar hafa á liðnum öldum litið á þessar náttúruhamfarir sem eðlileg fyrirbæri sem við gætum ekki stjórnað. Þessi heimspekilega afstaða hefur gjörbreyst.

Í yfirstandandi hörmungum á Reykjanesi er leitað að sökudólgum sem kenna megi um ástandið. Menn hefðu átt að sjá fyrir þennan gosóróa og undirbúa sig betur. Auðvitað hefði átt fyrir löngu að reisa varnargarða utan um Svartsengi, Keflavík og Grindavík. Kannski hefði aldrei átt að byggja á stöðum þar sem nú gýs. Gömul áhættumöt eru grafin fram og ráðamenn sakaðir um fyrirhyggjuleysi og vanrækslu.

Mér finnst þetta jákvæð þróun. Auðvitað á að finna þá sem bera ábyrgð á þéttbýlinu á Reykjanesi og draga þá til ábyrgðar. Aðalsökudólgurinn er auðvitað Ingólfur Arnarson sem hvatti grunlaust fólk til að flytja á þessa eldfjallaeyju frá Noregi þar sem aldrei gýs. Ég legg til að styttan af Ingólfi verði tekin niður og brotin mélinu smærra til að sýna að Ingólfur axli ábyrgð á þessum mistökum. Auðvitað átti Ingólfur að sjá fyrir eldfjallavirkni eyjunnar og vara aðra Norðmenn við að flytjast hingað. Það gerði hann ekki og því fór sem fór.