Ég var á ferðalagi í Viet Nam og Kambódíu á dögunum. Bæði löndin tilheyrðu nýlenduveldi Frakka sem biðu hernaðarlegan ósigur árið 1953 við Dien Bien Phu. Fljótlega eftir það tóku Bandaríkjamenn upp slaginn við frelsisöflin og þjóðernissinna í Viet Nam. Hver forsetinn á fætur öðrum lét leiða sig út í kviksyndi Vietnamstríðsins, Kennedy, Johnson, Nixon og Ford. Eftir því sem stríðið dróst á langinn fjölgaði stríðsglæpum Bandaríkjamanna. Á stríðsminjasafninu í Saigon eru sýndar ömurlegar afleiðingar eiturefnahernaðar og sprengjuárása sem stundaðar voru um árabil.

Forsetar komu og fóru en einn maður kemur ítrekað við sögu þessa ömurlega stríðs, Þjóðverjinn Henry Kissinger. Hann var að deyja á dögunum aldargamall. Kissinger var utanríkisráðherra og þjóðaröryggisfulltrúi Bandaríkjanna á þessum örlagaríku tímum og lagði línurnar. Hann lét sprengja Viet Nam í tætlur úr háloftunum en þyrlur flugu yfir skóglendi og helltu eitri yfir gróður og fólk. Margar milljónir létust eða særðust í þessum átökum. Mikill fjöldi barna fæðist enn með alvarlega vansköpun vegna þessa eiturhernaðar.

Í lok apríl 1975 vannst fullnaðarsigur og bandarísku stríðsherrarnir flúðu með skottið milli lappanna. Kissinger var aldrei dreginn til ábyrgðar fyrir öll sín glæpaverk í Viet Nam og Kambódíu. Hann fékk meira að segja friðarverðlaun Nóbels sem er eins og að snúa faðirvorinu uppá andskotann.

Ekki er að efa að hann mun í neðra fyrirhitta landa sína sem fóru hamförum í Evrópu 1939 – 1945. Þeir voru látnir svara til ábyrgðar í Nürnbergréttarhöldunum eftir stríðið. Gaman væri að heyra hann skýra út hvernig honum tókst að komast upp með þjóðarmorð og ótrúlegustu stríðsglæpi án nokkurrar refsingar og galdra til sín friðarverðlaun. Ég heyri  Adolf heitinn muldra: „Hefði ég haft þennan mann í mínu liði væri heimurinn öðruvísi í dag.“