Kristnir menn hafa um aldir deilt um tilvist djöfulsins. Í miðaldakirkjunni velktist þó enginn í vafa um hinn illa sem var jafn sjálfsagður og Guð almáttugur. Í postillu Jóns Vídalíns er djöfullinn ákaflega fyrirferðarmikill. Sr. Hallgrímur segir í Passíusálmum sínum:

Djöfullinn bíður búinn þar
í bálið vill draga sálirnar.

Smám saman hefur athyglin beinst frá skrattanum og prestar þjóðkirkjunnar ræða aldrei um hann í stólræðum sínum. Söfnuðurinn afneitar honum eins og hverri annarri bábilju.

Þeir fjölmörgu sem lærðu kristnifræði og Biblíusögur vita að djöfullinn er ennþá til alls vís. Mesta afrek hans er að telja fólki trú um að hann sé ekki til. Áhrifamáttur hans er margfaldur ef enginn leggur trúnað á tilvist hans.

Kunningi minn liggur á spítala þessa dagana. Á stofugangi nýlega flutti læknirinn honum þau tíðindi að hann væri ekki á leiðinni heim heldur á hjúkrunarheimili. Læknirinn sá að honum var brugðið og tók þéttingsfast utan um hann og sagði: „Þetta verður allt í lagi. Við erum nefnilega í sama liðinu.“ Vinur minn áttaði sig á því að lækninum væri ekki treystandi. „Þetta er nefnilega uppáhaldsfrasi djöfulsins. Hann tekur utan um viðfang sitt og segir blíðum rómi: Við erum samherjar.“

Nýlegar sögur um breyskleika helgra íslenskra manna sýna vel að djöfullinn leikur enn lausum hala. Hann hefur tekið sér bólfestu á samfélagsmiðlum þar sem hann lifir góðu lífi og stundar það sem hann kann best; að sundra fólki og efla til átaka með illmælgi og lygum. Andlega næringu sækir hann niður á Alþing þar sem hann fitnar af innihaldslausu bulli og hálfsannleika. Reyndar sagði Egill afi minn einhverju sinni: „Verstur er sá djöfull sem býr innra með manni sjálfum.“