Flugvélaverkfræðingurinn Róbert Björnsson býr í Lúxemborg. Það hefur hann gert undanfarin ellefu ár og lætur vel af búsetunni enda margt betra þar heldur en hér á klakanum.
Hann vekur athygli á þessu í grein sem hann ritaði hjá Vísi og hefur vakið mikla athygli.
Þar greinir Róbert nefnilega frá því að ekki hafi verið verkföll í Lúxemborg síðan árið 1973. Ástæðan fyrir því sé einföld – þegar á brattann sækir í efnahagslífinu, líkt og undanfarið, sé hægt að virkja ákvæði um verðtryggingu launa og það hafi nú verið gert til þess að tryggja kaupmátt.
„Já þetta er samskonar verðtrygging launa og Vilhjálmur heitinn Gylfason barðist fyrir á sínum tíma og hefur komið í veg fyrir að nokkur hafi séð ástæðu til að boða til verkfalls í Lúxemborg síðan 1973.“
Eins hafi álögur á bensín, dísel og hitunarolíu verið lækkaðar. Þak var sett á orkuverð til heimila og fyrirtækja, virðisaukaskattur var lækkaður, húsaleigusamningar voru frystir út árið og allar hækkanir bannaðar. Svo hafi sértækur skattaafsláttur verið veittur tekjulægstu hópnum – að andvirði hálfs milljarðs evra eða 70 milljarða króna.
„Ekkert rifrildi, vesen og leiðindi…bara gengið frá málunum „hviss, hvass, búmm” og allir sáttir. Engin verkföll nauðsynleg. Enginn hópur mismunandi stéttarfélaga að keppast innbyrðis og gegn hagsmunum hvers annars. Og enginn Halldór Benjamín Þorbergsson í köflóttri skyrtu að grenja í Sjónvarpinu fyrir hönd Samtaka Atvinnulífsins og Flokkseigendafélagsins. Ennfremur enginn ríkissáttasemjari að ganga erinda forsætisráðherra og félags- og vinnumarkaðsráðherra í herferð gegn kjarabótum láglaunahópa sem algerar siðlausar undirlægjur auðvaldsins.“
Nú sé verðbólgan komin niður í 4,8 prósent í Lúxemborg.
„Það má segja ýmislegt um bankasýsluna í Lúxemborg en af einhverri ástæðu dettur þeim ekki til hugar að selja ríkisbankana sína sem skila miklum arði í ríkissjóð, halda uppi öflugasta velferðarkerfi í Evrópu og eiga helstu mikilvægustu innviðina í landinu – þar á meðal ríkisflugfélögin tvö sem sömuleiðis mala gull – annað í farþegaflugi og hitt í fragtflugi.“
Þrír stærstu bankarnir í landinu, sem sinni einstaklingsþjónustu, séu allir að hluta eða fullu í eigu ríkisins.
„Einhverra hluta vegna þykir fjármálaráðherrum í sumum löndum (nefnum engin nöfn) það vera galin hugmynd að arður fjármálastofnanna renni í ríkissjóð og skynsamlegra sé að útvaldir nafnlausir einstaklingar (sem fjármálaráðherra segist raunar ekki hafa nákvæmar upplýsingar um hverjir séu!) taki „ábyrgð“ á peningum landsmanna og beini arðinum á rétta staði.
Víða væri svona fjármálaráðherrum stungið beint í steininn fyrir rán og landráð…en sumsstaðar þykir fólki þetta bara eðlilegt. Við höfum auðvitað ólíka skattstofna til að leika okkur með en mér sýnist að þið þurfið að auka tekjurnar einhvern veginn ef þið viljið bæta lífskjör og standa undir nafnbótinni “velferðarsamfélag”. Bara ef þið ættuð nú einhverja auðlind… og væruð ekki með arðræningja í vasa ólígarka við stjórnvölinn. „
Róbert segist vona að einhvern daginn vakni upp kynslóð Íslendinga sem sætti sig ekki við „allt ruglið, vanhæfnina, spillinguna og lygina“ sem henni sé boðið upp á. Ísland geti aldrei orðið land tækifæranna á meðan almenningur heldur áfram að vera meðvirkur.
„Mér verður samt hugsað til ykkar þegar ég opna launaumslagið mitt um næstu mánaðamót þegar blessuð verðtryggingin virkjast aftur og hækkar laun allra launþega og lífeyrisþega í stórhertogadæminu um sömu prósentutölu og ég þakka fyrir að búa í velferðarsamfélagi sem stendur undir nafni.“
