„Tals­menn stjórn­ar­and­stöðu fundu að því á dög­un­um að fjár­málaráðherr­ann hafi verið í fríi þegar mál sem und­ir hann heyrðu voru tek­in til umræðu. Varð ekki bet­ur séð en að þau lægju ljós fyr­ir. Reyndu fyrr­nefnd­ir að gera nokk­urt mál úr þess­um söknuði, sem bend­ir til að þeir hafi ekki úr miklu öðru að moða.“

Svona hefst Reykjavíkurbréf Morgunblaðsins sem kom út í dag en í því er fjallað um fjarveru Bjarna Benediktssonar fjármálaráðherra á Alþingi í vikunni. Bréfið er ekki merkt neinum höfundi en Davíð Oddsson, ritstjóri Morgunblaðsins, kemur því skýrt til skila snemma í bréfinu að það sé hann sem heldur á pennanum. Davíð segir það eðlilegt að Bjarni fari í frí á þessum tíma.

„Frá tíð bréf­rit­ara í for­sæt­is­ráðherra­stóli minn­ist hann þess að fjár­málaráðherr­ar hafi iðulega reynt að finna sér smugu í fá­ein­ar vik­ur til að taka sér frí í janú­ar. Aðrir ráðherr­ar sótt­ust sjaldn­ast eft­ir fríi á þeim tíma, ætluðu þeir og áttu inni að hvíla sig með fjöl­skyldu heima eða er­lend­is. Þeir vildu, eins og flest­ir, fá að skjót­ast úr hinu dag­lega puði þegar veður var hag­an­legra hannað fyr­ir stutt­bux­ur og bol, hvort sem það var heima eða er­lend­is.“

Davíð segir að ástæðan fyrir þessari sérvisku fjármálaráðherranna sé skiljanleg þegar horft er út frá þeirra sjónarhorni. „Eng­inn einn ráðherra hef­ur verið með annað eins starfs­efni mánuðina á und­an. Þeir eru á sinni vertíð, og í mokstri. Fyrst við und­ir­bún­ing fjár­laga, síðan við kynn­ingu þeirra inn á við og tryggja sam­stöðu og sátt og síðan út á við fyr­ir al­menn­ing, hags­munaaðila og stjórn­ar­and­stöðu,“ segir hann.

„Og við þau kafla­skil er iðulega farið í þre­falt maraþonþref við að „koma þeim í gegn“. Fjár­málaráðherr­ann, hver sem hann var, á hverj­um tíma, komst ekki hjá því að vera nán­ast orðinn al­fræðirit um allt sem að frum­varp­inu laut og gat að auki lýst þeim áhrifum sem það myndi hafa eða kynni að hafa, á þróun efna­hags­mála þjóðarbús­ins, fjár­mál heim­ila og ein­stak­linga, stöðu fyrirtækja í land­inu og stöðug­leika gjald­miðils­ins.“

„Flestir sæmi­leg­ir menn forðuðust að vera með ónot að óþörfu“

Davíð segist iðulega hafa gegnt starfi fjármálaráðherra í einhverjar vikur í janúarmánuðum þeirra ára er hann var í ríkisstjórn. „Það var ekki mik­il byrði af því, af fram­an­greind­um ástæðum. Staðgeng­ill­inn sást ekki meira en vant er í fjár­málaráðuneyt­inu á þeim tíma, en þaðan komu ráðuneyt­is­stjóri eða aðrir lyk­il­starfs­menn yfir í for­sæt­is­ráðuneytið ef þurfti, sem var ekki oft, hvort sem það var til að svara fyr­ir eitt­hvert mál í þing­inu, sem sjaldn­ast var stór­mál, eða und­ir­rita skjöl, bréf eða önn­ur er­indi sem máttu síður eða ekki bíða heim­komu ráðherr­ans sjálfs,“ segir hann.

Fjarvera Bjarna olli nokkru fjaðrafoki hjá þingmönnum stjórnarandstöðunnar í vikunni, Davíð segir þá „tilraun til upphlaups“ hafa farið fyrir lítið.

„Þess má geta í fram­hjá­hlaupi að fjár­málaráðherr­ann var auðvitað áfram fjár­málaráðherra, þótt sam­ráðherra gegndi fyr­ir hann á heima­slóð, og hann gat því átt það til að svara spurn­ing­um fjöl­miðlamanna eða annarra úr fríi sínu, marg­verðskulduðu, þótt flestir sæmi­leg­ir menn forðuðust að vera með ónot að óþörfu.“