Lögmaðurinn Hallmundur Albertsson veltir upp alvarlegum athugasemdum við reglur um einangrun þeirra sem greinast með COVID-19 sjúkdóminn hér á landi. Í grein sem hann ritar í Fréttablaðið bendir Hallmundur á reglur varðandi einangrun COVID-sjúklinga séu strangari hér á landi en á Norðurlöndunum og sé þó ekkert sem bendi til að læknisfræðikunnátta í þeim löndum sé minni en hér á landi.

„Greinist ein­stak­lingur á Ís­landi með CO­VID-19 sjúk­dóminn fer hann sam­kvæmt á­kvörðun sótt­varna­yfir­valda í fjór­tán daga ein­angrun talið frá þeim degi sem sjúk­dómurinn greinist. Hve­nær sjúk­lingur fær fyrstu sjúk­dóms­ein­kenni hefur ekki á­hrif. Það er jafn­framt skil­yrði fyrir því að losna úr ein­angrun að sjúk­lingur hafi verið ein­kenna­laus í sjö daga,“ bendir Hallmundur á og rekur hvernig þessar reglur eru töluvert vægari í nágrannalöndunum:

„Eins og sést á framan­greindri um­fjöllun er tíma­lengd ein­angrunar veru­lega meira í­þyngjandi á Ís­landi en í saman­burðar­löndunum. Upp­haf ein­angrunar miðast við þann dag þegar sjúk­dóms­ein­kenni koma fram í saman­burðar­löndunum en miðast við sýna­töku­dag á Ís­landi. Þar getur munað nokkrum dögum. Þá er tíma­lengd um­tals­vert lengri. Undan­tekningar­laust skal sá sem greinist á Ís­landi sæta að lág­marki fjór­tán daga ein­angrun frá sýna­töku­degi en sá frestur er sjö til átta dagar frá því sjúk­dóms­ein­kenni komu fram í saman­burðar­löndum. Á Ís­landi er gerð krafa um sjö ein­kenna­lausa daga en tvo til þrjá í saman­burðar­löndunum.“

Hallmundur leiðir líkur að að því að þetta kunni að stangast á við meðalhófsregluna sem lögfest er í stjórnsýslulögum:

„Í 12. gr. stjórn­sýslu­laga nr. 37/1993 er meðal­hófs­reglan lög­fest. Þar er kveðið á um að stjórn­vald skuli því að­eins taka í­þyngjandi á­kvörðun þegar lög­mætu mark­miði, sem stefnt er að, verður ekki náð með öðru og vægara móti. Skal þess þá gætt að ekki sé farið strangar í sakirnar en nauð­syn ber til.“

Hallmundur bendir á að frelsissvipting sé mikil skerðing á mannréttindum einstaklings og segir: „Þó ekki verði deilt um þá frum­skyldu stjórn­valda að verja líf og heilsu al­mennings þegar glímt er við heims­far­aldur mega þær ráð­stafanir sem gripið er til ekki ganga lengra en nauð­syn­legt er til að ná því mark­miði sem að er stefnt.“

Segir Hallmundur að hafa verði í huga mögulegar afleiðingar sem löng einangrun getur haft á andlega líðan og fjárhag þeirra sem þurfa að þola hana.