„Almenningur í landinu á að hafa það hugfast hverjir seildust í sjóðina og refsa þeim með þeim hætti að skipta ekki við þá. Fólk á að lesa listann frá Vinnumálstofnun og meta svo hverjir höfðu raunverulega þörf fyrir neyðaraðstoðina,“ segir Reynir Traustason, ritstjóri Mannlífs í leiðara í dag og vísar í lista Vinnumálastofnunar yfir þau fyrirtæki sem nýttu sér hlutabótaleiðina.

Siðblinda

Í leiðaranum fjallar hann um þau fyrirtæki sem sóst hafa eftir hlutabótaleið ríkisstjórnarinnar á „fölskum forsendum“ en líkt og fjallað hefur verið um nýttu fjölmörg stórfyrirtæki sér leiðina, þó svo þau hefðu skilað umtalsverðum hagnaði og eða greitt eigendum sínum hundruð milljóna í arð.

Reynir segir slíkt athæfi siðlaust og tekur þar með undir skoðun ASÍ, sem sagði slíkt hið sama og taldi að athæfi fyrirtækjanna ættu að varða lög:

„Að mörgu leyti eru aðgerðir á borð við hlutabótaleiðina til mikilla bóta og mun örugglega tryggja störf launþega og líf einhverra fyrirtækja. Ljóta hliðin á þessu er að forrík fyrirtæki hafa í taumlítilli græðgi sinni hrifsað til sín þetta neyðarbrauð sem er öðrum lífsspursmál. Sum fyrirtækjanna hafa greitt út arð til eigenda sinn með annarri hendinni en síðan krafsað til sín neyðarhjálp úr sjóðum almennings með hinni hendinni. Hér eru menn dæmdir í fangelsi fyrir að stela smáaurum. Þessi framganga er ekki þjófnaður en getur ekki flokkast öðruvísi en sem siðleysi og jafnvel siðblinda í einhverjum tilvikum.“

Reynir nefnir að mörg fyrirtækjanna hafi séð að sér og endurgreitt Vinnumálastofnun, en ekki öll.

Þá nefnir hann einnig „aðra hlið á græðgi“ og rifjar upp kröfur stórútgerða hendur ríkinu vegna úthlutunar makrílkvóta, en flest þeirra hurfu síðan frá kröfunni eftir fordæmingu forsætisráðherra og fjármálaráðherra.

„Við lifum á þeim tímum að nauðsynlegt er sem aldrei fyrr að gæta aðhalds og halda spillingu og græðgi af umræddu tagi í lágmarki. Kórónuveiran með allri sinni bölvun má gjarnan verða til góðs að því marki að við verðum betra og heiðarlegra samfélag og fækkum þeim siðblindu skúrkum sem virða ekki mörkin og seilast í fé almennings.“