Tímarit heyra nánast sögunni til. Einu sinni voru þau mörg og fjölbreytt, eftirsótt lesefni. Ég vann hjá tímaritum fyrr á blaðamannsferlinum, á Mannlífi, Heimsmynd og svo var ég viðriðinn tölublöðin tvö af tímariti sem hét Eintak. Við skrifuðum það saman við Gunnar Smári.
Þarna birti maður stundum greinar sem var heilmikil vinna í – löng viðtöl, pólitískar samantektir, ítarlegar menningarumfjallanir, ferðasögur.
Ég vann samt aldrei á Samúel. Það var þó alveg næstum. Einu sinni var ég án vinnu og ætlaði að fara á atvinnuleysisskrá hjá Blaðamannafélaginu. Fríða á skrifstofu félagsins tjáði mér að það væri aðeins einn blaðamaður á Íslandi sem hefði rétt á að vera á atvinnuleysisbótum, það var gamall blaðamaður sem var sagt að hefði eitt sinn átt vingott við Birgitte Bardot.
Í staðinn bauðst Fríða til að redda mér vinnu. Hún hringdi daginn eftir og sagði að ég gæti mætt á Samúel. En þá var ég kominn með annað starf – ég man reyndar ekki hvar.
Tímaritin voru margvísleg en nú eru þau flest hætt að koma út. Meira að segja Séð & heyrt heyrir sögunni til. Mér sýnist þó að Vikan komi ennþá út – hún stendur náttúrlega á gömlum merg. Ég sé á Wikipedia að hún kom fyrst út 1938 – sjálfur las ég Vikuna upp til agna þegar ég var krakki ef ég komst í hana. Blaðið var stundum með greinar um hljómsveitir og góðar teiknimyndasögur.
Maður þarf ekki að horfa langt til að sjá hvað drepur tímaritin. Ég fór á biðstofu á heilsugæslustöð í dag. Við vorum sex þar inni, það var grafarþögn, við mændum öll í símana okkar. Svo gerðist það að síminn minn varð batteríslaus – hann er kominn til ára sinna og orðinn lélegur. Ég sá að enn voru fjórir sjúklingar á undan mér svo ég sá mitt ráð óvænna og fór að lesa tímaritin sem þarna eru í sérstökum rekka.
Forsíðu fyrsta tímaritsins sem ég greip í rekkanum má sjá hér að ofan. Ég er að velta því fyrir mér hvort þetta sé einhvers konar met. Umrætt blað er dagsett 7.-13. nóvember 1985. Það er semsé 35 ára gamalt. Það er næstum hálf mannsævi.
Forsíðuna prýðir hin stórbrotna söngkona Guðrún Á. Símonar. Hún er fólki sem er komið á miðjan aldur í fersku minni, vænti ég, en hún lést 1988. Inni í blaðinu var svo að finna teiknimyndasögurnar sem alltaf voru góðar í Vikunni.
Þarna eru Andrés Önd og Skuggi, The Phantom hét hann í bandarísku frumútgáfunni, en í Tímanum hét hann Dreki.
Og svo var þessi myndasíða sem minnir mann á að allir voru stjörnur í Hollywood.
