Maður heyrir fólk oft kvarta undan því að ekkert sé að sækja í Miðbæinn, þar sé enginn verslun eða að minnsta kosti ekkert sem fólk vantar. Að sumu leyti er þetta satt, Íslendingar hafa ekki mikið að sækja í túristabúðir, en svo má benda á að í Miðbænum þrífst nú fjölbreytt úrval veitingahúsa sem aldrei fyrr.
En hver er skýringin á því að verslunin hverfur – og við skulum gæta þess að þetta er ekki sér-íslensk þróun. Í Bretlandi hnignar verslun í Miðborgum stöðugt og störf tapast, í Bandaríkjunum er talið að fjórðungur allra verslanamiðstöðva muni loka.
Netverslun er auðvitað ein skýringin og líka breyttir neysluhættir. Það virðist einfaldlega vera svo að ungt fólk sé lélegri neytendur en þeir sem eldri eru – og þeir sækja meira í upplifanir en áþreifanlega hluti.
Ljósmyndin hér að ofan segir litla sögu. Þetta er mynd, tekin í Reykjavík 17. júní 1950. Það sem maður tekur einna fyrst eftir eru hattarnir. Karlarnir eru með hatta og konurnar eru með hatta.
Hugsið ykkur hvað hefur þurft margar hattabúðir til að standa undir þessu – hvað hattasala og hattagerð hefur verið blómlegur bisness.
En núorðið gengur hérumbil enginn með hatt – nema viðkomandi sé sérvitur eða vilji sýnast aðeins. Það væri óðs manns æði að stofna hattabúð á Laugaveginum. Svona týnist tíminn.
