Þessi ljósmynd er tekin í kringum 1980. Birtist á vefnum Gamlar ljósmyndir – höfundar er því miður ekki getið. Hún sýnir Austurstræti í rigningu, í miðju myndarinnar er pylsuvagninn sem mig minnir að hafi opnað 1979. Á þessum tíma var athafnafrelsið ekki mikið í Reykjavík – það var Ásgeir Hannes Eiríksson sem fékk loks að setja þennan pylsuvagn á stofn eftir mikið japl, jaml og fuður í kerfinu. Merkilegt nokk var pylsuvagninn merki um að hlutir væru að færast aðeins í frjálsræðisátt.
Pylsuvagninn sló í gegn. Ásgeir Hannes var afburða pylsusali og miðbæjarmaður. Spjallaði við gesti og gangandi og fór ekki í manngreinarálit. Eftir dansleiki safnaðist ungt fólk saman í kringum pylsuvagninn. Það gat verið róstusamt, en þarna hófust líka ástarsambönd í nóttinni – einu sinni kynnti ég þarna pilt og stúlku sem síðar hófu sambúð. Einn mann þekkti ég líka sem komst í straff í pylsuvagninum og reyndar víðar.
Ásgeir Hannes hélt pólitíska fundi við pylsuvagninn eins og sjá má í fréttinni hér að neðan og það er hermt að við pyluvagninn hafi meira að segja verið lagður grunnur að stofnun ríkisstjórnar. Ásgeir Hannes fór reyndar sjálfur á þing nokkru síðar – þá undir merkjum Borgaraflokksins.
Þetta var á tíma vinstri meirihlutans í borginni sem ríkti frá 1978 til 1982. Hann þótti ekki vinna nein sérstök afrek, enda reið sundurlyndisfjandinn húsum hjá honum. En eins og má sjá í fréttinni hér að neðan leyfði hann þó starfsemi pylsuvagna, en þá höfðu borgaryfirvöld um langt skeið ekki leyft neitt slíkt. Eins og segir hér að ofan voru hlutirnir þá að færast ögn í frjálsræðisátt – um svipað leyti opnaði veitingahúsið Hornið og þar gat fólk sest inn og pantað sér pítsur (sem voru nýmæli) og vínglas með. Það var langt í frá sjálfsagt á þessum árum og var kallað „léttvínsbyltingin“. Bjór var ekki leyfður fyrr en tíu árum síðar.
Myndin hér efst sýnir auða miðborgargötu. Nú er mikið kvartað undan hnignun Miðbæjarins. Á þessum tíma var ég að nálgast tvítugt og farinn að stunda borgarlífið af nokkru kappi. Það var vissulega nokkur verslun í bænum á daginn – enda Kringlan ekki komin til sögunnar. En á kvöldin var bærinn alveg steindauður og ekkert hægt að fara, varla nokkurs staðar gat maður sest inn. Þetta var tími þegar ríktu ógurleg boð og bönn – og margt fjarska Austur-Evrópulegt í henni Reykjavík. Þegar maður steig út úr flugvél á erlendri grund andaði maður að sér frelsinu. Satt að segja er ekki margs að sakna frá þeim tíma, nema fyrir mann persónulega – ég var ungur þá.
