Nokkur umræða hefur skapast um barnaníðinga undanfarið, eftir að DV birti greinaflokk sinn um hvar þeir byggju á landinu. Í vikunni jókst umræðan enn frekar þegar karlmaður var dæmdur í sjö ára fangelsi fyrir að níðast á syni sínum um árabil frá unga aldri.
Ólöf Skaftadóttir, annar ritstjóra Fréttablaðsins fjallar um barnaníðinga og betrun þeirra í leiðara í dag:
„Óhjákvæmilega hugsar fólk að dómurinn sé ekki í samhengi við óhugnanleg brotin. Dómurinn er þó níðþungur sé miðað við aðra dóma sem fallið hafa í sambærilegum málum. Ef refsingin ætti að samræmast brotunum væri erfitt að réttlæta minna en hámarksrefsingu, sextán ár,“
segir Ólöf og nefnir að rannsóknir skorti á sjálfum barnaníðingunum til þess að ráðast á rót vandans:
„Markmiðið, um leið og við gerum allt sem í okkar valdi stendur til að hjálpa þolendum, hlýtur að vera að koma böndum á hvatirnar, sem að baki liggja, sé það gerlegt. Koma í veg fyrir voðaverkin.“
Ólöf nefnir það sem flestir hugsa þegar slík mál koma upp, að best væri að loka þessa menn inni og henda lyklinum, sem hún telur skiljanlega tilfinningu:
„En hún er óraunsæ í réttarríki. Þrátt fyrir allt gerum við ráð fyrir, að jafnvel þeir sem drýgja ljótustu glæpi fái að takast á við lífið á ný eftir að hafa tekið út sinn dóm.“
Ólöf nefnir að barnaníðingar skeri sig úr frá öðrum glæpamönnum ef marka megi sérfræðinga:
„Þeir eiga sjaldnast afbrotasögu og fíknivandi í þeirra röðum er fátíður, öfugt við ýmsa aðra sem villast af braut réttvísinnar. Þeir eru sjaldnar með vanþroskatengd vandamál sem oft tengjast föngum. Margir fangar eru með ADHD, en þeir sem brjóta gegn börnum síður. Í þeirra hópi er meira um persónuleikavandamál. Þeir eiga erfitt í hópi, teljast einfarar. Minni líkur eru á endurkomu þeirra í fangelsi en flestra annarra sem taka út refsivist. Fagmannleg meðferð getur þar skipt sköpum.“
Ólöf segir einnig mikilvægt að barnaníðingar upplifi ekki útskúfun eftir að þeir hafi setið inni í fangelsi og tekið út sinn dóm:
„Opinberir aðilar, samtök og aðstandendur taka á móti kynferðisafbrotamönnum eftir fangavist og reyna að hnýta net í kringum þá. Þeir fá stuðning enda þrautin þyngri að horfast í augu við umheiminn með þann ömurlega stimpil að vera barnaníðingur. Brýnt er að þeir upplifi sig sem hluta af heildinni. Útskúfun eykur nefnilega líkur á frekari brotum. Samfélagið hefur, skiljanlega, ríka tilhneigingu til að ýta barnaníðingum út í horn. Sú aðferð er ekki vænleg. Á vandanum þarf að taka. Brotamennirnir þurfa aðstoð, hvort sem okkur líkar betur eða verr. Kallað er eftir lausnum fyrir gerendur þeirrar tegundar ofbeldis sem dregur hvað stærstan dilk á eftir sér fyrir þá sem fyrir því verða.“