Sonur minn sem er þrettán ára er búinn að vera að fylgjast með Bernie Sanders síðan síðastliðið sumar. Hann fær skilaboð frá fréttaveitum sem segja frá framgangi Bernies. Ég heyrði fyrst um frambjóðandann frá stráknum.

Ég gerði mig breiðan á þeim tíma, sagði að svona pólitíkus myndi varla ná langt í Bandaríkjunum. Hann væri alltof gamall og alltof vinstri sinnaður. Ætti ekki séns.

Við þrösum dálítið um pólitíkina í Bandaríkjunum (hin íslenska kemur hvergi við sögu). Ég segist halda að Hillary Clinton muni þrátt fyrir allt vinna útnefningu Demókrata. Þá minnir hann mig á hvað ég var lítt sannspár í fyrra.

Þá segist ég óttast að maður eins og Bernie verði hakkaður í spað þegar áróðursvélum Repúblikana verður beint gegn honum.  Á móti bendir hann á skoðanakannanir sem sýna að Bernie kunni að vera sterkari frambjóðandi gegn Repúblikönum en Hillary. Ég segi að ómögulegt sé að spá um slíkt. Hann er samt búinn að kynna sér málin betur en ég.

Í gær komu vinir okkar frá Bandaríkjunum í heimsókn. Frekar venjulegt fólk. Einhvers staðar á miðjunni í pólitík. Þau sögðust dauðskammast sín fyrir uppgang Donalds Trumps, gætu varla afsakað hann nógsamlega fyrir Evrópubúum. Fjölmiðlarnir ættu reyndar mikla sök þar á, þeir fengju ekki nóg af því að sýna þennan lýðskrumara, líka fjölmiðlarnir sem ættu að teljast sæmilega áreiðanlegir.

En þeim leist heldur ekki á Bernie Sanders. Töldu að hann væri of langt til vinstri og gæti ekki unnið kosningar. Ég sagði þeim að á íslenskan mælikvarða væri Bernie enginn sérstakur vinstri maður. Þegar skoðuð væru amerísk kosningapróf fyndu íslenskir hægrimenn jafnvel samhljóm með Bernie.

En þau höfðu miklar áhyggjur. Konan, Mary að nafni, sagði að hún ætlaði hugsanlega að fara að fara að vinna fyrir frambjóðanda í fyrsta skipti á ævinni – fyrir Hillary. Það væri ekki endilega vegna þess að hún væri svo hrifinn af henni, heldur til að koma í veg fyrir sigur hinna.