Þingkonan Elsa Lára Arnardóttir skrifar grein í Fréttablaðið í dag. Ég held að þau sem sitja á Alþingi þurfi að gera aðeins meiri kröfur til sjálfra sín varðandi efnistök og framsetningu en þarna birtist.

Í greininni segir að „heimilin“ séu orðin óþolinmóð eftir aðgerðum.

Nú er það svo að „heimilin“ bíða ekki eftir neinu. Á heimilunum kann hins vegar að vera fólk sem vonast eftir skuldaleiðréttingu.

En svo eru fjölmörg heimili þar sem ástandið er öðruvísi – þar kann að búa fólk sem skuldar lítið sem ekkert eða fólk sem leigir húsnæði sitt.

Svo er kvartað undan því að verið sé að „afvegaleiða“ umræðuna og ala á ótta „heimilanna“ – aftur þetta.

Það er hins vegar svo að enginn veit enn hvað er í skuldaleiðréttingarpakkanum sem á að kynna í vikunni – og þess vegna er afskaplega erfitt að afvegaleiða umræðuna. Það var lengi látið í veðri vaka að ætti að taka fé frá erlendum kröfuhöfum bankanna og nota í skuldaleiðréttingar – núorðið er lítið talað um þetta. Og forsætisráðherra hefur sagt að þetta verði mjög róttækar aðgerðir.

Það sem maður heyrir núna er að fara eigi „blandaða leið“; það er þá líklega í gegnum skattkerfið og ríkissjóð. Þetta á eftir að koma á daginn – hversu miklar skuldaleiðréttingarnar verða, yfir hversu langt tímabil þær taka, hverjir fá og hverjir ekki og hvernig féð verður fengið?

Það var kynt undir miklar vonir í kosningunum í vor – og spurning hvort tekst að standa við þær. Það er spurning hvort sé hægt að afvegaleiða umræðu þegar enn er ekkert fast til að tala um. Þegar tillögurnar líta dagsins ljós vonar maður hins vegar að þær fái mikla og gagnrýna umræðu; þannig á það að virka í lýðræðisríkjum.

Því eins og hinn merki stjórnmálaheimspekingur Karl Popper sagði þá er gagnrýnin og andstaðan sem er leyfð í hinum opnu samfélögum besta aðferðin til að bæta stefnuna í samfélaginu.

Ef tillögurnar eru góðar og skynsamalegar og settar fram af heilindum ættu flutningsmenn þeirra ekki að  þurfa að óttast.