Það er mikil gósentíð hjá áhugamönnum um gríska menningu.

Út er komin bókin Grikkland alla tíð, en þetta er sýnisbók með grískum textum, bæði fornum og nýjum, allt frá Hómer til ný-grískra skálda eins og Kavafis, Seferis og Elýtis.

Þetta er afskaplega gagnleg og góð bók í ritstjórn Kristjáns Árnasonar sem nýskeð fékk eina æðstu orðu sem gríska ríkið veitir, Fönix-orðuna.

Svo er komin út þýðing Stefáns Steinssonar læknis á hinu mikla verki sagnaritarans Heródótusar um Persastríðin.

Þarna er greint frá atburðum sem hafa verið líkt og greiptir í vestræna menningu, eins og orrustunum við Maraþon, við Salamis og í Laugaskarði – um hina síðastnefndu var gerð fræg kvikmynd nýlega sem nefnist 300.

Þetta er grundvallarverk í sagnaritun og í þokkabót skemmtileg lesning – maður getur svo í framhaldi velt því fyrir sér hver þróun mannkynssögunnar hefði verið ef Persar hefðu lagt undir sig hinn gríska heim.

Margir Íslendingar hafa sjálfsagt rekið augun í þessa styttu af Heródótusi sem stendur í strandbænum Bodrum í Tyrklandi – þar var áður Halkarnissus sem Heródótus er kenndur við.

Hér er svo lítið kvæði eftir Kavafis, í þýðingu Atla Harðarssonar, fjallar einmitt um hinn grísku minni, Jónía er svæði í Tyrklandi sem eitt sinn var grískt. Kavafis er þó ekki síður í huga mörk hins kristna og heiðna heims þegar guðalíkneskjur voru eyðilagðar í stórum stíl. Kvæðið birtist í Grikklandi alla tíð.

Af Jóníu

Þótt við höfum brotið líkneskjur þeirra

og hrakið þá úr hofum sínum

höfum við ekki gengið af guðunum dauðum.

Jónía, enn ert það þú sem þeir elska

og enn ert þú jörðin sem sál þeirra minnist.

Þegar dagar yfir þér í ágúst þá hríslast

um loft þitt kraftar þess lífs sem þeir lifa

og svifléttar, óljósar myndir,

ungmennum líkar, fara á stundum

hratt yfir fell þín og hæðir.