Það þarf að rifja upp hvernig Ólafur Ólafsson auðgaðist svona mikið.

Davíð Oddsson og Halldór Ásgrímsson gerðu með sér helmingaskipti sem fólu í sér að Björgólfsfeðgar – sem Davíð hafði skyndilega hrifist af (sagan segir reyndar að enn trúi hann engu illu upp á þá) – fengju Landsbankann. Þá var kastað fyrir róða fögrum fyrirheitum og margendurteknum um dreifða eignaraðild að einkavæddum ríkisbönkum.

Björgólfar áttu peninga. Þeir höfðu auðgast í Rússlandi á miklum róstutímum. Þeir fengu reyndar bankann á gjafverði, en áttu þó fyrir honum. Í fjölmiðlum utanlands heyrðust þó raddir um að þessir menn væru ekki hæfir til að eiga banka. Það hefur sannast rækilega. Hér voru þeir fljótir að ná sér í einhvers konar þjóðhetjustatus – í anda þess almenna undirlægjuháttar sem tíðkaðist gagnvart auðmönnum á árunum 2002 til 2007. Kjartani Gunnarssyni var haldið áfram í stjórn bankans til að ríkti beint símasamband við forystu Sjálfstæðisflokksins.

Það var ákveðið að útvaldir framsóknarmenn fengju Búnaðarbankann. Þar vönduðust málin aðeins því þeir áttu ekki fyrir bankanum. Í raun hefði það átt að útiloka þá frá kaupunum. En Halldór Ásgrímsson og félagar dóu ekki ráðalausir. Útvegað var lán í Landsbankanum til að S-hópurinn með Ólaf Ólafsson í fararbroddi gæti keypt Búnaðarbankann. Lánið var veitt rétt áður en Björgólfar tóku yfir Landsbankann. Kaupverðið var jafn fáránlega lágt og tilfelli Landsbankans.

Á sama tíma var sett upp leikrit sem fjallaði um þýskan banka, Hauck und Aufhäuser sem átti að vera stór aðili að kaupunum. Þegar nánar var að gáð kom í ljós að bankinn var ekki annað en skúffa úti í Evrópu Valgerður Sverrisdóttir viðskiptaráðherra sagði að þetta væri það sem gerði útslagið, að virtur erlendur banki væri með. Ekki verður séð að þýski bankinn hafi komið með krónu inn í íslenska lögsögu– og kemur hann ekki meira við sögu.

Það var þetta sem átti að vera frjálsræðisvæðing atvinnulífsins. En í rauninni var þetta afhending á miklum verðmætum í hendurnar á vildarvinum.

Fljótlega kom svo í ljós að þetta var angi af stærra plotti. Það var búið að ákveða að Búnaðarbankinn hyrfi inn í Kaupþing þar sem voru á fleti fyrir menn með góð tengsl við Framsóknarflokkinn. Fremstur í flokki var Sigurður Einarsson, sonur gamals ráðherra úr flokknum. Þegar Búnaðarbankanum var rennt inn í Kaupþing fóru upphæðirnar að hækka verulega. Gunnar Axel Axelsson skrifar á vef sínum að Egla, eignarhaldsfélag Ólafs Ólafssonar, hafi hagnast um 16 milljarða króna á samrunanum.

Það er ansi góð þóknun fyrir að vera milliliður í því að færa banka úr ríkiseigu til einkaaðila.

Þessi fræga mynd birtist í Morgunblaðinu á sínum tíma. Hún sýnir Ólaf Ólafsson og Finn Ingólfsson eftir að gengið var frá Kaupum S-hópsins á Búnaðarbankanum. Þeir eru  laughing all the way to the bank.