Þessi skrif Örnu Schram bera vott um nokkra vanþekkingu. Peningar og þeir sem eiga þá hafa alltaf ráðið því hvernig borgir byggjast. London varð glæsileg vegna arðsins af nýlendustefnunni. New York var byggð af auðjöfrum eins og Rockefeller, Morgan og Carnegie. Halldór Laxness hélt því fram í Íslandsklukkunni að Kaupmannahöfn hefði byggst vegna Íslandsverslunarinnar. Líklega var það ekki satt. Rétt er hins vegar að það voru ríkir kaupmenn sem reistu borgina.

Reykjavík ber líka merki þessa. Glæsilegustu húsin í vesturbænum, við Öldugötu, Bárugötu, Ránargötu og Sólvallagötu voru byggð af skipstjórum sem urðu ríkir þegar tæknin hélt innreið sína í sjávarútveginn. Tjarnargatan var byggð af íslensku embættisstéttinni þegar hún leit fyrst ljós.

Nánast engum peningum hefur verið veitt í uppbyggingu í miðbænum síðustu áratugina. R-listinn virtist telja að hann ætti að fá að þróast sem skemmti- og listamannahverfi. Það er eðli slíkra hverfa að þau verði alltaf fátæktarleg. Því drabbaðist bærinn niður.

Nú virðast aðrir og betri tímar vera framundan.

Það er í raun eðlilegt að þegar landið eignast alvöru auðjöfra að þeir skuli setja mark sitt á miðbæinn. Maður verður bara að vona að þeir geri það af alvöru myndarskap og hafi vit á að kalla til góða ráðgjafa. Sumir hinna nýríku hafa leitað í Borgartúnið – eða jafnvel Smárann. Björgólfur sýnir miðborginni ræktarsemi.

Það er fagnaðarefni svo notað sé orðalag af fjölmiðli sem Arna vann lengi hjá.